Lucía Berro Pizzarossa

Lucía Berro Pizzarossa, PhD kandidaat in Internationaal Recht, Rijksuniversiteit Groningen

Het was mijn werk bij de rechtscolleges in mijn faculteit dat me deed beseffen hoe cruciaal seksuele en reproductieve rechten eigenlijk zijn. Ik was eerstejaarsstudent aan de universiteit in Uruguay en was vrijwilliger bij de rechtsklinieken van de Faculteit der Rechtsgeleerdheid. Deze ervaring onthulde de schokkende kloof tussen wat mij in de les werd geleerd en de door mensen geleefde ervaringen. Ik herinner me levendig een verhaal. Een jonge vrouw kwam naar ons toe om de beproeving te vertellen die ze doormaakte om toegang te krijgen tot elementaire reproductieve gezondheidszorg. Haar verhaal was hartverscheurend; een cirkel van geweld waar zij - en haar kinderen - probeerden uit te breken. Ik besefte hoe essentieel de kliniek was voor haar (en andere vrouwen) om de toegang tot seksuele en reproductieve rechten te garanderen. Haar deelname aan het maatschappelijke leven, haar mogelijkheden om te werken, een carrière na te streven, voor haar kinderen te zorgen en meer hingen af ​​van de vraag of ze deze zeer belangrijke beslissingen zelf, vrij en op verantwoorde wijze kon nemen (van het deelnemen aan seks tot het beslissen of, wanneer en hoe zij kinderen wil krijgen). Mijn werk daar deed me afvragen over de rol van de wet bij het waarborgen van de mensenrechten voor deze vrouwen en in het bijzonder over de rechten over hun eigen lichaam en dus hun lot. Sindsdien heb ik gewerkt op het gebied van seksuele en reproductieve rechten die onderzoek en beleidsbeïnvloeding combineren.

In de gezondheid—en in het bijzonder—seksuele en reproductieve gezondheid, speelt wet een grote rol. Overal ter wereld kunnen wetten het genieten van het recht op gezondheid beperken of mogelijk maken. We zijn "ingekaderd" als vrouwen of mannen (alsof dat de enige categorieën zijn) en een reeks gedragingen, verwachtingen enzovoort opgelegd op basis van specifieke fysieke kenmerken. Dus we hebben situaties van onrechtvaardigheid, gebrek aan toegang tot gezondheidszorg of beperking van lichamelijke autonomierechten op basis van verschillen die sociaal geconstrueerd zijn en de autoriteit van de wet krijgen. Mijn bijdrage aan de Aletta Jacobs School of Public Health is om een internationaal rechtskader voor mensenrechten op tafel te brengen dat kan worden gebruikt om toezicht te houden op de acties van een land en dat staten verantwoordelijk kan houden voor de realisatie van het recht op gezondheid, waarbij de rol van gender wordt benadrukt. Ik wil ook de wet laten zien als een manier van transformatie. Ik ben er stellig van overtuigd - en ik zag voorbeelden hiervan in de klinieken - dat de wet een krachtig hulpmiddel is dat we kunnen gebruiken om de ongelijkheden die in de samenleving bestaan ​​tegen te gaan. Ook kunnen we de wet gebruiken voor een positieve invloed in de toegankelijkheid en in het genieten van seksuele en reproductieve gezondheid en rechten. Ik denk dat Aletta een verbindende hub kan zijn voor mensen die geïnteresseerd zijn in gezondheid en rechtvaardigheid. Ongelijkheid op gezondheidsgebied vereist een multidisciplinaire aanpak, dus ik ben van plan inzicht te krijgen van collega's uit de politieke wetenschappen, psychologie, economie en meer.