‘En dan te bedenken dat ik genoeg had kunnen hebben aan dit hoekje van de aarde, een stukje hemel of een vaas bloemen om al het geluk van de wereld te ervaren, als ik niet van de vrijheid had geproefd en in mijn hart de knagende koortsachtigheid had gevoeld van alle geneugten die zich buiten deze muren bevinden.’ /Giovanni Verga (vertaling van Manon Smits) 

Ik las kort geleden een boek, Met andere woorden van Jhumpa Lahiri, waar dit prachtige citaat zich bevindt. En realiseerde me iets. Mijn leven in Hongarije voordat ik met mijn Erasmusbeurs in Groningen begon, was een goed leven. Ik had mijn vrienden, ik studeerde goed, had de beste cijfers van mijn klas. Ik had alles wat ik had kunnen willen. Ik was blij met wat ik had, ik had genoeg. Toen kwam er een kans, om alles wat ik had op de kop te zetten en met iets heel nieuws te beginnen. Ik deed dat, ik heb de persoonlijkheid van een jongste kind, dus ik sta klaar voor avontuur. Ik verliet alles wat ik hier had, om het onbekende te kunnen ervaren. Ik had Fernweh, ik verlangde naar het onbekende. 

Ik mis je zo graag…

Toen ik thuis kwam, begon ik na te denken of mijn leven beter was geweest als ik niet naar Nederland was gegaan. Zo zou ik nooit te weten zijn gekomen dat zo’n leven, zo’n vrijheid en vrede mogelijk is. Zo had ik misschien genoeg gehad aan mijn leven hier in Hongarije en was alles veel makkelijker. Maar dat is niet waar. Groningen, Erasmus, Nederland, deze hele ervaring beleefde ik met een reden, mijn vrienden en studiegenoten, docenten en kennissen ontmoette ik met een reden. Om te kunnen zien dat er veel meer in dit leven mogelijk is dan wat ik van tevoren dacht. Dat er veel meer potentieel in mij en in mijn leven zit dan ik van tevoren misschien dacht. Nu lijkt het (zoals het bovenstaande citaat ook impliceert) belachelijk dat ik ooit genoegen had genomen met mijn leven vóór deze leven-omkerende ervaring.

Neem die stap!

Hoe verdrietig is het nou, als iemand niet weet wat voor potentieel in hem/haar zit? Hoe vaak gebeurt het dat we hele grote mogelijkheden missen omdat we die laatste stap niet durven te nemen? Ik bleef ook wel bijna thuis, omdat dat zo bekend en ook veiliger leek. Ik was verdrietig om alles achter te laten toen ik voor het eerst naar Groningen ging. En als we dus blijven zitten in onze ‘comfortabele bank’ van een leven, is het aan het einde soms wel een goed leven, maar we weten eigenlijk niet eens wat we ermee hebben gemist. We hebben er genoeg aan, omdat we niet durven, maar als we toch durven, beseffen we uiteindelijk hoe belachelijk het is, dat we daar ooit genoegen mee wilden nemen. Want soms, in mijn geval dus ook zeker wel, heeft God veel grotere en geweldigere plannen voor ons, dan wat we ons ooit zouden kunnen voorstellen. 

Nederland-vormige leegte

Ik heb het in een eerder blog al over een Nederland-vormige leegte gehad, dat bestond in me vóórdat ik voor het eerst naar Nederland ging. Als dat mogelijk is, schreeuwt die leegte nu nog harder in mij. Het schreeuwt als een pasgeboren baby, die zijn moeder wil. Als een hart dat liefdesverdriet kent. Als een ziel die even de weg kwijt is. Het is nu even donker en mijn pupillen zijn er nog niet aan gewend. Zo voelt het in ieder geval. En ik moet zeggen, ik wil meer dan wat dan ook in de wereld terug in het licht. Maar in het donker zie je ook wel prachtige dingen. Hoe langer je in de duisternis staart, des te meer sterren je ziet. Wat ik wil zeggen is: het is weer een nieuwe ervaring, een nieuwe uitdaging om thuis te zijn. En de sterrenhemel is het waard hè? 

Wil je meer lezen van Hanna? Ze schreef ook een blog over haar eerste ervaring in Groningen en over het door elkaar gebruiken van Nederlandse en Hongaarse uitdrukkingen.