Ik kwam aan op een vreemde planeet. Haar naam is Grunn, en zij is prachtig. De inheemsen hebben haar heel mooi ingericht. Ik loop door de straten heen en het voelt als een droom. Overal kleine huisjes met baksteen bekleding, prachtige grote oude gebouwen en groene parken. Er wonen hier alleen maar jongeren heb ik het gevoel. Alles is vol met leven. ’s Nachts is het nog gezelliger, met allemaal lichtjes, slingers, en jongelui op straat. Lachen, babbelen, zingen, alles wat erbij hoort. Dit is een andere planeet. Een andere wereld zelfs. 

Sociaal of asociaal? Dat is de vraag

Ik kom uit Hongarije. Ik ben een Erasmus student in Groningen, en totdat ik naar Nederland kwam om te studeren, had ik helemaal geen idee van wat het studentenleven is. Ik dacht dat ik sociaal was, maar nu snap ik pas wat dat echt betekent. In Hongarije kennen mensen het concept van studie- en studentenverenigingen helemaal niet helaas. Dus als je iets leuks wil doen met studenten met vergelijkbare interesses, moet je ze zelf opzoeken en bij elkaar krijgen. Volgens mij is het nu voor u, beste lezer, ook snel duidelijk, dat dat dus niet heel vaak gebeurt. Met mij tenminste nooit. 

Een Nederland-vormige leegte

Ik ben Hongaarstalig opgevoed, maar ik ben ook half Nederlands. Mijn hele leven was er een leegte, een tweede cultuur die ik de mijne zou kunnen noemen. Maar hoe doe ik dat, als ik haar niet eens ken? Ik kon niet met mijn familie praten, ik kende mijn eigen oma niet. Ik miste iets. En Nederland trok me heel sterk aan. Dit kleine landje met ruim achttien miljoen inwoners en nog veel meer fietsen naderde heel snel die genoemde leegte in mijn hart. 

Toen ik voor het eerst naar Nederland kwam, in een tussenjaar na mijn eindexamen omdat ik helemaal geen idee had wat voor studie ik wilde doen, was het liefde op het eerste gezicht. Ik werd verliefd op het land van tulpen en molens, land van koeien en de zee, land van wildvreemde vrienden, en fietsen in de sneeuwstorm. Na anderhalf jaar in Nederland wist ik, dat ik Nederlands wilde studeren. Ik had geen idee dat ik taalwetenschap leuk vond. Sterker nog, ik was er van overtuigd, dat ik het super saai vind. Maar ik wilde zo graag een connectie opbouwen met Nederland, met mijn verloren familie. 

Eerstejaars docent

In Hongarije ging de studie Nederlands voor mij best heel makkelijk. De andere studenten kwamen er met nul Nederlandse kennis binnen, en ik had na anderhalf jaar in Nederland een redelijke voorsprong. Ik begon anderhalve maand te laat aan mijn studiejaar, dus ik moest mijn achterstand van 22 gemiste werkcolleges op de een of andere manier inhalen. Dat moest ik doen door het geven van bijlessen aan mijn eigen medestudenten. Ik was twee dagen aan de universiteit terwijl mijn medestudenten er al anderhalve maanden bezig waren, en ik werd ineens hun ‘docent’. Ik studeerde er twee jaar, en had bijna helemaal geen uitdagingen. Ik had iets nodig. Ik besloot dus, om weer naar Nederland te komen, om mijn studie hier voort te zetten. Toen wist ik het nog niet, maar dat was tot nu toe de beste keuze van mijn leven. 

Assimilatie?

Ik kwam naar een vreemde planeet dus. Naar Grunn. De provincie van boeren, koeien, aardappelen, thuis van Rooie Rinus & Pé Daalemmer. De stad van studenten en eierballen. Waar de zee, hoe wij het in het Hongaars zeggen, slechts op spuugafstand ligt. Ik ga niet liegen, dit half jaar was wel een uitdaging. Nieuw land, nieuwe stad, nieuwe taal, nieuwe vrienden, nieuwe familie. Maar dit is wel de goede soort uitdaging. Ik kwam naar Nederland om met de moedertaalsprekers samen iets over hun taal te leren. Hoe vet is dat? Natuurlijk is het niet makkelijk voor een Nederlands als vreemde taal-spreker. Ik twijfelde elke dag aan mijn geschiktheid, in het begin had ik het gevoel, dat ik naar huis wilde, want daar was ik tenminste de beste van de klas. Hier had ik daar helemaal geen kans op uiteraard. Ik vond het wel super interessant, hoe deze situatie het beste in mij naar boven bracht. Ik werd beter in schrijven, begrijpend lezen, literatuur analyseren, en socialer ook. Voordat ik hier kwam, kon ik het me echt niet voorstellen, dat ik zo veel Nederlandse vrienden zou kunnen hebben. Grunn heeft mijn hart gestolen, zodat ik mijn studie hier ook moest verlengen. Ik kon nog niet weg. Ik heb nog zó veel te leren.

Leven op de crime-serie analogie

De vakken hier hebben mij allemaal iets geleerd wat ik onbewust nodig had. Net als in crime-series wanneer de hoofdpersoon toevallig net een crime moet oplossen, die iets te maken heeft met zijn persoonlijk leven. Net wanneer ik problemen had binnen mijn studentenvereniging met misverstanden en voelde dat niemand me volledig kon begrijpen, kwam er een college over wat achter al die misverstanden schuilt, bijvoorbeeld wanneer ik iets zeg als een ‘spuug afstand’. Ik heb geleerd, dat ik door schrijven veel meer kan bereiken, dan alleen mijn eigen gedachten op papier zetten. Dat ik in zulke situaties mijn emoties heel makkelijk op kan schrijven, en dat andere mensen daar misschien ook wat van kunnen leren. En hoe ik dat op een literaire manier moet doen.

Kortom, ik heb heel veel gekregen van deze Erasmus-beurs,  Groningen en de RUG, en daar ben ik allemaal heel erg dankbaar voor.