English translation below
COVID-19 heeft een enorme impact op ons allemaal, maar laat ook duidelijk de ongelijkheid in de samenleving en de wereld zien. Onderzoek van het Instituut voor Fiscale Studies toont dat de economische gevolgen van de coronacrisis vooral kwetsbare groepen hard treffen: jonge mensen, vrouwen, en mensen in slecht betaalde en precaire jobs. In de onderste 10% van de winstverdeling, werken 34% van de werknemers in door de crisis getroffen sectoren. In de bovenste 10% van de winstverdeling zijn dat er maar 5%. En veel mensen horen niet bij een, maar bij meerdere van deze kwetsbare groepen, en zijn dus extra kwetsbaar. Dit probleem van intersectionaliteit is overal te zien in deze crisis.

Zo toont een studie van de Britse economie think tank Autonomy voor Groot-Brittannië, dat de meerderheid van de 3,2 miljoen werknemers die in de meest risicovolle beroepen werken, vrouwen zijn: ongeveer 2,5 miljoen. Deze werknemers lopen het grootste risico om besmet te raken, omdat ze nauw samenwerken met het publiek en mensen met ziektes en infecties. Desondanks behoort een miljoen van hen ook tot de laagstbetaalde werknemers. Het crisisbeleid omtrent COVID-19 wordt verder gekenmerkt door racisme en discriminatie, laten onderzoekers in The Lancet zien. COVID-19-beleid heeft veel grotere gevolgen voor gekleurde mensen en migranten – mensen die oververtegenwoordigd zijn in groepen met een lagere sociaaleconomische status, die beperkt toegang hebben tot de gezondheidszorg en/of werken in onzekere banen. Van deze groepen vragen om thuis te blijven, betekent dat er geen eten op tafel komt. Zelfisolatie blijkt een luxe die niet iedereen zich kan veroorloven.  En dat terwijl etnische minderheden sowieso een groter risico op complicaties door een Corona-infectie lopen, omdat zij vaker aandoeningen zoals hoge bloeddruk en diabetes hebben, waarschuwen deze onderzoekers.

De pandemie legt dus breuken in onze samenleving bloot, die we anders nauwelijks zien. De gevolgen van de crisis zijn onevenredig groot voor bepaalde groepen. En terwijl er veel mensen zijn die door ongelijkheid, discriminatie, en armoede harder geraakt worden door COVID-19, ligt er nog een ander gevaar op de loer: de pandemie kan er ook voor zorgen, dat groepen die in de afgelopen decennia met veel moeite wat meer gelijkheid hebben weten te veroveren, deze weer kwijt raken. Een voorbeeld zijn vrouwenrechten, die wereldwijd in het geding komen door de crisis. In de media komen bijvoorbeeld weer stereotypes langs, die in het nadeel van vrouwen werken. Er wordt gesteld dat vrouwen zich moeiteloos aanpassen aan de crisis, omdat ‘vrouwelijke skills’ zoals multitasken, flexibiliteit en empathie in deze crisis van voordeel zijn. 

Hoewel dit soort stellingen goed bedoeld kunnen zijn, versterken ze de “super women” mythe. Die suggereert dat vrouwen tegenslag makkelijk verwerken, en dat de combinatie van thuisonderwijs, werken, het huishouden, sociale contacten voor het hele gezin onderhouden, en mantelzorg hun door hun grotere affiniteit met zorgtaken moeiteloos lukt. Dat ontneemt vrouwen de mogelijkheid om zelf hulp te zoeken: die supervrouw huilt immers niet, heeft geen zorgen, en wordt niet intens verdrietig van de menselijke ellende die zich overal ter wereld afspeelt. Dit staat in een enorm contrast tot de toename van huiselijk geweld in alle landen die in lockdown zijn: die toont juist hoe kwetsbaar vrouwen zijn. 

Laten we daarom af en toe stilstaan bij hoe ongelijk de COVID-19 crisis ons raakt, laten we dankbaar zijn voor onze zegeningen, en omkijken naar de ander. En laten we na de crisis samen werken aan een gelijkere en rechtvaardigere samenleving.

Susanne Täuber is universitair hoofddocent Human Resource Management & Organizational Behaviour aan de Rijksuniversiteit Groningen.

COVID-19 is a lesson in inequality, too 

COVID-19 has a huge impact on all of us, but it also clearly shows inequality in society and the world. Research by the Institute for Fiscal Studies shows that the economic consequences of the corona crisis particularly hits vulnerable groups: young people, women and people in low-paid and precarious jobs. In the bottom 10% of the profit distribution, 34% of workers work in sectors affected by the crisis. In the top 10% of the profit distribution, this is only 5%. And many people do not belong to one, but to several of these vulnerable groups, and are therefore extra vulnerable. This problem of intersectionality can be seen everywhere in this crisis.

For example, a study by the British economy think tank Autonomy for Great Britain shows that the majority of the 3.2 million workers who work in the most risky professions are women: about 2.5 million. These workers are most at risk of infection because they work closely with the public and with people with illnesses and infections. Despite this, a million of them are also among the lowest paid workers. The crisis policy regarding COVID-19 is further characterized by racism and discrimination, researchers show in The Lancet. COVID-19 policies have far greater implications for coloured people and migrants - people who are overrepresented in groups of lower socio-economic status, who have limited access to healthcare and/or work in precarious jobs. Asking these groups to stay at home means there will be no food on the table. Self-isolation turns out to be a luxury not everyone can afford. And that while ethnic minorities are already at a greater risk of complications from a corona infection, because they more often have conditions like high blood pressure and diabetes, these researchers warn.

So the pandemic exposes weaknesses in our society that we usually hardly see. The consequences of the crisis are disproportionate for certain groups. And while there are many people who are hit harder by inequality, discrimination and poverty caused by COVID-19, there is another danger lurking: the pandemic may also cause groups that have struggled to conquer more equality in recent decades to lose it again. One example is women's rights, which are at stake worldwide as a result of the crisis. In the media, for example, stereotypes that work to the disadvantage of women once again appear. It is said that women are adapting effortlessly to the crisis, because 'female skills' such as multitasking, flexibility, and empathy are advantageous in this crisis.

Although these kinds of statements may be well-intentioned, they reinforce the "super women" myth. It suggests that women easily cope with adversity, and that the combination of home education, work, housework, maintaining social contacts for the whole family, and informal care effortlessly succeeds due to women’s greater affinity with caring responsibilities. This deprives women of the opportunity to look for help themselves: after all, that super woman does not cry, has no worries, and does not become intensely saddened by the human misery that takes place all over the world. This is in deep contrast with the increase in domestic violence in all countries that are in lockdown: it shows just how vulnerable women are. 

Therefore, let us occasionally reflect on how unequal the COVID-19 crisis is affecting us, let us be thankful for our blessings, and look out for each other. And after the crisis, let us work together for a more equal and just society.

Susanne Täuber is associate professor of Human Resource Management & Organizational Behavior at the University of Groningen.