“Alles is hier een flexplek, maar kijk niet raar op als mensen toch liever elke dag achter hetzelfde bureau, hún bureau gaan zitten,” werd op de eerste dag van mijn stage bij de Leeuwarder Courant tegen me gezegd. Des te groter mijn angst dus toen de leidinggevende op een dag tegen me zei: “Anna, we zitten hier aan een best saaie tafel, dus misschien moet je eens aan een ander blok gaan zitten. Écht tussen de journalisten, daar leer je misschien ook meer.” In mijn ogen werd ineens tegen me gezegd, ‘ga morgen alsjeblieft ergens anders zitten tussen mensen die hetzelfde doen als jij hoort te doen hier’. Maar ja, ik dacht natuurlijk gelijk terug aan het flexplekdilemma. Want als alles zogenaamd een flexplek was, maar mensen vaak achter hetzelfde bureau zaten, hoe moest ik dan weten waar ik kon gaan zitten en of ik niet achter iemands vaste flexbureau zat?

Vaste flexplekken

Verschillende blokken zijn voor verschillende deelredacties: een bijlageblok, een sportblok, een stadsblok, enzovoorts. Het blok waaraan ik mijn eerste dag werd neergezet, en waar ik dus bleef zitten, is vooral voor de eindredactie. De leidinggevende, chef, zat daar ook en dus vond ik dat de ‘veiligste’ plek om te blijven zitten. Maar ik moest verkassen!

Achteraf gezien ben ik blij dat ik dat heb gedaan. Er waren samen met mij nog één andere stagiair en een trainee. Met hen en andere collega’s had ik anders nooit of veel minder contact gehad. Door het zitten tussen de journalisten leerde ik hoe zij werken, wat ik het beste kon doen of kreeg ik klussen doorgestuurd. 

Theorie vs. praktijk

Ik leerde al gauw dat de praktijk helemaal niet aansluit op de theorie. In september en oktober volgde ik drie vakken van de minor journalistiek, waar ik zogenaamd de theorie van de praktijk leerde. Samen met een studiegenoot in de collegebanken vroeg ik me wel eens af of dit echt is hoe het gaat in de praktijk. “Denken mensen daar echt na over welke nieuwswaarden worden gekoppeld aan een bepaald stuk?” In de praktijk leerde ik het antwoord; absoluut niet. 

Of iets nieuwswaardig is, wordt niet bepaald aan de hand van een aantal criteria die we uit een tekstboek halen. Na een tijdje krijg je er gevoel voor. Persberichten en tips stromen binnen, waarna wordt gefilterd of iets interessant is, of iets al te vaak is gedaan of dat het later leuker is en niet nu wordt geschreven. Ik leerde dat gevoel ook ontwikkelen. Ik leerde, als ik in ‘werkmodus’ ben, anders kijken naar dingen en anders praten met mensen. In de praktijk is iets heel anders dan in het theorieboek. En ik weet zeker dat dat niet alleen voor het journalistieke vak geldt. 

Hoewel het eerst wennen was om veertig uur in de week te werken (en op zaterdag nog een dag bij mijn bijbaantje, naast mijn normale sociale leven), vond ik het heel leuk om te doen. Het is een flexibele baan, waar je niet raar moet opkijken als je niet van negen tot vijf op de redactie zit, maar het soms eens zeven uur ’s avonds wordt of ’s ochtends al naar een klus moet. Gezelligheid met collega’s kan tussen het tikken door en is niet gebonden aan de vrijdagmiddagborrel. Samen naar de kerstborrel lopen en daar spelletjes spelen maakt de band met collega’s helemaal af. 

Het lopen van een stage is zeker aan te raden. Helemaal als je denkt dat iets een leuk werkveld is, maar je dit niet zeker weet en de theorie een beetje tegenvalt. Het helpt om een eerlijk beeld te schetsen van hoe iets nou echt gaat. Hoe eng de theorie dan ook lijkt, praktisch zal het vast en zeker toch anders gaan.

Onnodige stress

De opmerking dat ik ergens anders moest gaan zitten, bezorgde me hartkloppingen en stress, wat uiteindelijk nergens voor nodig was. Als nieuwe werknemer wil je natuurlijk niet je collega’s al gelijk boos maken, maar door überhaupt tussen mijn journalist-collega’s te gaan zitten leerde ik een aantal waardevolle dingen die ik anders misschien wel had gemist. En ik leerde natuurlijk een aantal hele leuke mensen kennen. Het is niet allemaal altijd zo erg, streng of eng als je denkt.