Henri Brugmans

Brugmans begon als assistent van Heymans. In 1919 werd hij benoemd tot lector in de pedagogiek, binnen de RUG de eerste docent in dit vakgebied. Hij verzorgde toen in opdracht van de Vereeniging voor Paedagogisch Onderwijs (het latere SPO) al colleges in de pedagogische psychologie voor aanstaande leraren. Na zijn benoeming tot hoogleraar psychologie en haar toepassingen in 1928 viel ook zijn lecto raat binnen deze leeropdracht. Als directeur van het sociaal-paedagogisch instituut ‘Dr. D. Bos Stichting’ stimuleerde hij de opbouw van de psycho techniek in Nederland. Hij werkte aan de ontwikkeling en het gebruik van testmateriaal voor beroepskeuze en –selectie. Landelijk maakte hij ook naam als medeoprichter en voorzitter van het Nederlands Instituut van Praktiserende Psychogen (nu het NIP). Hij zette tot aan zijn emeritaat in 1954 de wetenschappelijke benadering van zijn voorganger Heymans voort. Pedagogiek kwam bij Brugmans op het tweede plan, maar hij zette zich er wel voor in. De geringe belangstelling van studenten compenseerde hij met het faciliteren van lezingen en cursussen via de Vereeniging voor Paedagogisch Onderwijs, waarvan hij lange tijd secretaris was.