Grote bedrijven die eerst duurzaamheid en diversiteit omarmden, maken nu een snelle ommezwaai onder politieke druk. Zij onderschatten de impact die dat heeft op talent en toekomstbestendigheid, stellen hoogleraren Janka Stoker en Harry Garretsen in hun nieuwste column voor het Financieele Dagblad (FD).

De afgelopen jaren zijn we gewend geraakt aan bedrijven die zich publiekelijk uitspreken over zaken als diversiteit, klimaatverandering en immigratie. Maar aangewakkerd door de politiek, waait er sinds kort een nieuwe wind. Na de inauguratie van president Donald Trump vindt op allerlei terreinen in de Verenigde Staten een razendsnelle push back plaats. Maar het gebeurt ook dichter bij huis: recent heeft de Europese Commissie aangekondigd een aantal duurzaamheidsrichtlijnen zoals de Corporate Sustainability Reporting Directive (CSRD) flink af te zwakken. Het FD schreef recent dat dit bij veel topmanagers en hun bedrijven tot een vliegensvlugge overgang van idealisme naar pragmatisme leidt.

Idealisme klinkt sympathiek, en weinig mensen zullen bezwaar hebben tegen pragmatisme. Maar de vraag die opkomt is of we de afgelopen jaren niet vooral hebben zitten kijken naar allerlei sociaal-wenselijke uitingen van ceo's en bedrijven, waarbij 'activisme' en idealistisch gedreven beleid uiteindelijk niet veel meer blijken te zijn dan greenwashing of rainbow washing. We zijn dus wellicht eerder getuigen van een ontmaskering van schijnactivisme en níet van pragmatische koerswijzigingen.

Schijnactivisme kan volgens Stoker en Garretsen serieuze consequenties hebben voor de betrokken bedrijven. In hun column gaan ze verder in op deze consquenties.

Lees de volledige column op de website van het FD.