Rudolf Agricola Interview:  Hbo-studente Roos Ahlers studeert af op onderzoek naar ecologie van zonneparken

Interview: Marco in 't Veldt

Hbo-student Roos Ahlers doet haar afstudeeronderzoek bij Sylvia de Vries. De Vries doet als RUG-PhD vijf jaar onderzoek naar de ecologie van zonneparken. Als haar tijdelijke assistent voert Roos  een aantal ecologische onderzoeken uit op Zonnepark Vlagtwedde en Zonnepark Midden-Groningen: ‘Ik schrijf er mijn scriptie over en hoop erop af te studeren.’

‘De relatie natuur en mens vind ik interessant,’ vertelt Roos Ahlers. Ze is student aan Hogeschool Van Hall Larenstein in Velp. In haar afstudeerperiode doet ze onderzoek naar de ecologie van zonneparken: ‘Ik specialiseer me in ‘toegepaste ecologie.’ De opleiding begint met twee jaar algemene vakken, waarna je je specialisatie kunt kiezen. Dat kan bijvoorbeeld bosbouw zijn, maar mijn interesse ligt bij het bestuderen van ecosystemen. Dat gaat over de onderlinge beïnvloeding van organismen, maar ook over hoe niet-biologische factoren een rol spelen, en natuurlijk ook vaak de mens.’

Bijzondere stageplek

Het begon met een artikel in het Dagblad van het Noorden. Daarin las Roos over de start van het onderzoek naar de ecologische aanleg van zonneparken, zoals dat wordt uitgevoerd door Sylvia de Vries, onder begeleiding van haar promotor dr. Raymond Klaassen van de Rijksuniversiteit Groningen, en Fellow van het Sustainable Landscapes thema van de Rudolf Agricola School for Sustainable Development.

Het onderzoek vindt plaats op een groot aantal zonneparken en in de omgeving daarvan, zodat de effecten van diverse opstellingen kunnen worden vergeleken. Roos: ‘Ik heb haar opgezocht op LinkedIn en gemaild. Ze reageerde gelukkig meteen enthousiast. Vervolgens hebben we ook met haar promotor dr. ir. Raymond Klaassen gepraat en een opdracht voor me ontwikkeld. Ik doe nu een soort pilot voor onderzoeken die Sylvia gaat doen, om te kijken of de gekozen methodes bruikbaar zijn, en of deze kunnen worden voortgezet binnen Sylvia’s onderzoek. Als alles meezit ben ik in oktober klaar.’

Dat het onderzoek zo lang loopt, geeft natuurlijk mooi de kans om veranderingen over de loop van maanden te zien, maar heeft ook een praktische reden. ‘Ik val namelijk onder het leenstelsel. Daarom werk ik fulltime, omdat ik anders met een torenhoge studieschuld blijf zitten.’ Opmerkelijk genoeg werkt Roos als kok in een biefstukrestaurant. ‘Ik ben al vegetariër vanaf mijn elfde en heb geen idee hoe het smaakt, maar ik hoor altijd dat ik erg goed biefstuk kan bakken.’

Zonne-energie heeft natuurlijk als voordeel dat het een schone energiebron is, die geen directe broeikasgasemissies veroorzaakt tijdens de elektriciteitsproductie. Maar hoe zit het met de andere milieuaspecten? Zonneparken kunnen ook bijdragen aan het behoud van de biodiversiteit als ze goed worden ontworpen en beheerd. Onder en rond de panelen kan een geschikte habitat ontstaan voor bepaalde planten, insecten en kleine dieren. Met een zorgvuldige planning kunnen zonneparken een kans bieden om de lokale flora en fauna te ondersteunen en de biodiversiteit te vergroten.

Mogelijke voordelen van zonneparken

Tijdens haar onderzoek op de zonneparken doet Roos muizentellingen en vegetatieopnamen:

‘Dat doe ik in Vlagtwedde en Midden-Groningen. Ik kijk onder en rond de panelen wat er groeit, hoe dicht de begroeiing is en hoe hoog. En hoeveel muizen er zitten.

Daarnaast kijk ik naar factoren zoals het vochtgehalte van de grond. Onder de panelen is het natuurlijk donker en vochtig, maar ook de rest van de grond is vaak nogal nat. Dat komt mogelijk doordat er tijdens de aanleg groot materieel is gebruikt, waardoor de bodem verdicht is. Ook is het oude landbouwgrond. Het werd ooit bewerkt met zwaar materieel, waardoor de grond werd ‘aangestampt’ terwijl alleen de bovenlaag geploegd werd. Op zo’n zestig centimeter diepte is er daardoor vaak een soort ondoordringbare laag ontstaan, waarop water blijft staan. Je ziet er dan ook veel riet, varens en brandnetels.

Muizen zie je weinig, behalve op de hogere stukken. Voordeel van muizen is natuurlijk wel dat ze de grond weer dooraderen, zodat het vocht beter kan wegtrekken. Nu het geen landbouwgrond meer is, zullen er de komende vijfentwintig jaar geen grote landbouwvoertuigen meer over het terrein rijden, er worden geen bestrijdingsmiddelen meer op gespoten en geen mest over uitgereden. Het is spannend wat daar de gevolgen van zullen zijn.’