1287

Guido schreef zijn Historia Destructionis Troiae in opdracht van Matteo della Porta, docent theologie en bisschop van Salerno (1263-1272). Hij heeft verklaard dat hij zijn werk tijdens het schrijven van het eerste hoofdstuk onderbrak toen de bisschop stierf, om het pas in 1287 weer op te pakken en de overige 34 hoofdstukken te schrijven. Zijn historie zou grote populariteit verwerven vanwege zijn opmerkelijke keuzes. Als ontwikkeld man richtte Guido zich in zijn werk op een ontwikkeld publiek: “qui grammaticam legunt,” verklaart hij in de Historia. Zijn Latijn is verre van verfijnd, maar hij doet wel moeite om zijn geleerdheid en bekendheid met schrijvers uit de klassieke Oudheid in elk hoofdstuk van zijn boek te etaleren. Hij wilde in feite een geschiedenisboek schrijven en geen literatuur, en hij wilde zijn kennis over de klassieke Oudheid tentoonspreiden. Zoals we hebben gezien, greep hij ook voortdurend terug op de boeken over Troje van Dares en Dictys. Enerzijds geeft hij blijk van een vreemde mengeling van middeleeuwse bijgelovigheden en vooroordelen, waarvan zijn regelmatige uitbarstingen van vrouwenhaat het meest in het oog springen. Anderzijds doet hij een oprechte poging om niet te verdrinken in valse tradities omwille van het literaire effect. Zijn werk is meer prozaïsch en minder fantasierijk. Tegelijkertijd heeft hij de neiging om zijn middeleeuwse verhaal een klassieke aankleding te geven. Zo is zijn Historia een dappere poging om terug te keren naar een "beter" waardensysteem en om de terugkeer van de klassieke traditie een stap dichterbij te brengen. We moeten bedenken dat Guido’s zeer pro-Trojaanse houding werd gedeeld door al zijn tijdgenoten, inclusief Dante Alighieri: in diens Commedia worden de Trojanen, met uitzondering van Paris, onder de rechtvaardigen geschaard, terwijl de Achaëische helden van Homerus gedoemd zijn weg te kwijnen in de Hel. Omdat Guido zijn Historia schreef in het Latijn — de lingua franca die internationaal beter begrepen werd dan het Frans van Benoît — is het nog invloedrijker gebleken dan zijn voorbeeld. Het was in heel Europa een daverend succes en is in vrijwel elke Europese taal vertaald. De impact van deze vertalingen zijn door de eeuwen heen voelbaar geweest.