Gedicht

Gedicht (Anoniem)

Niemand om mee te delen
hoe eenzaam
verlangens die er in deze wereld
niet mogen zijn

er zijn
en er niet zijn
niet meer begrijpen
hoe iedereen kan genieten
het voelt al dood in mij
alsof alleen mijn lichaam er nog is

vraag me zo vaak af
wat ik hier nog doe
en toch gewoon doorgaan
omdat hier geen ruimte voor is

voel hoe ik naar binnen ga
verstilling
hoe het steeds meer een doel wordt
dood
verlossing van de pijn
van het leven
Hoe lang nog?
hoe houd ik het vol
tot dat moment

de pijn voelend
van dat kleine meisje
het verlangen veilig te zijn
het verlangen gezien te worden
dat iemand het begrijpt

voel
hoe ik mezelf
probeer te verharden
tegen de pijn
gewoon
omdat mijn schreeuw te groot is
nergens terecht kan

voel alleen in de verbinding
nog een stukje Leven
mijn grootste verlangen
in verbinding met de ander zijn

elkaar écht van hart tot hart te ontmoeten
zien en horen
gezien en gehoord worden
dat verlangen
gerichtheid op het samen
dat ombuigen
naar liefde voor mezelf?
terwijl dat gat in mij aanwezig is...

Wat voor mij belangrijk is dat er iemand is die luistert, die het kan horen
Iemand die niet direct de crisisdienst er bij haalt
Iemand die niet direct in de kramp schiet..."wat moet ik doen"
Iemand die kan begrijpen dat de pijn van de ziel zo groot kan zijn dat dit de enige uitweg is
Iemand die de keuze voor het einde kan respecteren.

Oplossingen in onze wereld is de crisisdienst...
Stabiliseren...
De pijn er meer medicijnen onder drukken
In 5 minuten diagnoses stellen....
verkeerde diagnoses stellen want er moet nu eenmaal een etiketje op geplakt worden...
De mens in zijn pijn wordt niet gezien.