Project: Unravelling molecular mechanisms of B cell proliferation: How B cells go bad

Een stage lopen in Australië was al een droom sinds de start van mijn studie.  Via mijn HBO stage hoorde ik over het Walter and Eliza Hall Insitute (WEHI) in Melbourne. Door de verhalen was ik verkocht en het bleef altijd in mijn hoofd hangen. De studiejaren verliepen en toen was het tijd om me te gaan oriënteren op Research Project 2. In mijn Master Biomedical Sciences volg ik de Immunology&Oncology track. Mijn eerste stage was meer oncologisch gericht en hoewel me dat nog steeds heel erg interesseert, wilde ik me ook wat meer verdiepen in de immunologie. En daar is Australië nou eenmal perfect voor, met de grote namen als Macfarlane Burnet, Jacques Miller en natuurlijk: Phil Hodgkin. Ik solliciteerde voor een stageplek in zijn lab en mocht komen. Na jaren van dromen, werd het eindelijk werkelijkheid!

Na de gezellige zorgeloze kerst van 2019, stapte ik met -4℃ in het vliegtuig en kwam er uit in een rokerig (Bushfires!), warm (43℃), maar oh zo zonnige en mooie Melbourne. De eerste dagen waren een waas, oud en nieuw en nieuwjaarsduik in bikini, accommodatie zoeken, fiets op de kop tikken en 7 januari ging de stage dan van start.

Een warm welkom, een prachtig instituut en hele aardige mensen, en al snel had ik mijn plekje ingenomen als typische lange, zwarte koffie drinkende, fietsende Nederlander. Ook was het wel even wennen en had een flinke jetlad en vroeg ik vroeg me soms echt af: oh jeetje, nu denken ze vast dat ik helemaal niet slim ben!! Gelukkig viel dat mee en ik rolde al snel lekker in mijn project. De fundamentele immunologie was wel even een taaie hap, maar iedereen was enorm behulpzaam. De eerste 2 maanden vlogen voorbij, het project liep lekker, ik sloot me aan bij een leuke zwemclub en zag elke ochtend om 6 uur de zon opkomen vanuit het buitenbad, een superleuk huis en in het weekend op avontuur in de stad. Alles liep op rolletjes, tot, nouja, de rest weten we allemaal natuurlijk.

Het instituut schaalde terug naar alleen de ‘skeleton staff’ en verder werkte iedereen van huis. Dat was wel een flinke omslag. Ik ben nou eenmaal iemand die ‘goed gaat’ op veel dingen doen, veel mensen zien en dan ineens teruggeworpen worden op alleen de vier muren was flink aanpassen. Ondanks dat besloot ik wel om in Melbourne te blijven omdat -toen- de situatie nog lange na niet zo ernstig was als in andere landen. In juni konden we langzaamaan weer het lab in. Dat bracht ook de nodige spanning met zich mee. Ik was immers nog maar net begonnen. Met fijne (virtual) begeleiding kon ik toch nog wat mooie experimenten doen. Maar wéér sloeg het om, een dikke tweede golf en een extreem strenge Stage 4 Lockdown, avondklok, uurtje per dag naar buiten, maximaal 5km je huis uit, overal verplicht mondkapje op. Het was, en is, niet niks. Door alle spanning en adrenaline van de afgelopen maanden, was de tank helemaal leeg, maar m’n scriptie moest nog geschreven worden. Dat was echt op het tandvlees. Gelukkig heb ik een enorm fijn huis hier, mijn ouders hebben me enorm gesteund en mijn begeleiders hebben me ook ontzetten geholpen. Ik sta er nog helemaal achter dat ik hier gebleven ben, maar het was zeker niet de makkelijkste keus en elke dag moest ik mezelf van de bodem van de put rapen om toch weer aan het schrijven te gaan. Maargoed, het is gelukt! De scriptie is ingeleverd en ik ben momenteel nog wat aan het aftasten wat nu de volgende stap is. De bewegingsvrijheid is nog steeds minimaal, maar in het vliegtuig naar de Nederlandse winter stappen is ook nog niet echt aantrekkelijk We gaan het zien.

In ieder geval ben ik ontzettend dankbaar, ondanks alle worstelingen dat ik dit avontuur ben aangegaan. Ondanks de spanning en het vele aanpassen heb ik ontzettend veel geleerd, zowel theoretisch als een heel aantal nieuwe technieken. Ik ben heel dankbaar dat dat met de hulp van het GUF mogelijk was!