Al als klein kind vertelde ik mensen verhalen over hoe ik dokter ging worden om in Afrika mensen te helpen, en dit jaar werd die droom eindelijk waarheid. Zo vertrok ik in mijn eentje naar Ghana om acht weken in een lokaal ziekenhuis aan de slag te gaan. Het Holy Family Hospital vind je in Berekum in het mid-westen van Ghana. Berekum is een kleine stad met zo’n 60000 inwoners, die ook veel patiënten krijgt uit omliggende dorpen. 

Het ziekenhuis is relatief luxe voor dit deel van het land. Het ziekenhuis heeft meerdere gebouwen en elk gebouw is weer een aparte afdeling. Zo vind je er onder andere een Emergency Department waar alle patiënten binnenkomen, de Males en Females Ward voor interne geneeskunde, een hele grote maternity ward waar dagelijks meer dan tien bevallingen plaatsvinden, een surgery ward voor alle pre- en post-operatieve patiënten en een paediatric ward met zelfs een Neonatale Intensive Care (NICU). Verder heeft het ziekenhuis beschikking over en CT-scan en een echoapparaat, al sluiten die beide op vrijdagmiddag voor het weekend, ongeacht hoeveel spoed de patiënt heeft. 

Ik begon mijn stage op de spoedeisende hulp waar ik direct met mijn neus in de feiten werd gedrukt over hoe anders het er hier aan toe gaat dan in Nederland. Patiënten die eerst waren gezien door ‘medicine men’, waardoor tegen de tijd dat ze in het ziekenhuis aankwamen ze op sterven na dood zijn. Patiënten die bepaalde medische testen en onderzoeken niet krijgen omdat ze het niet kunnen betalen. Patiënten die zo slecht gaan dat ze in Nederland al lang aan de beademing op de Intensive Care hadden gelegen, maar wat hier gewoon niet bestaat. 

De rest van mijn stage spendeerde ik op de kinderafdeling, de NICU en de labor en maternity ward. Ik heb veel ziektes gezien die in Nederland nauwelijks voorkomen, zoals malaria, HIV, tuberculose en ondervoeding bij kinderen. Ik heb veel met de artsen hier gepraat over het zorgsysteem in Ghana, culturele en religieuze verschillen en het verschil tussen wit en zwart. Elke dag kwam ik thuis met een mooi verhaal en een nieuwe ervaring. En geloof me als ik zeg dat het echt niet alleen maar leuk is. Je maakt schrijnende verhalen mee en je ziet zowel volwassenen als baby’s overlijden, terwijl je weet dat ze het in Nederland hoogstwaarschijnlijk hadden gehaald. Maar die emotionele en heftige momenten geven je weer nieuwe inzichten en ervaringen, en zo vormt het je ook weer als toekomstige arts. 

En gelukkig staan de heftige momenten niet in vergelijk met alle mooie momenten die je hier hebt. Het mogen assisteren tijdens keizersneden, het (letterlijk) proeven van de Ghanese cultuur, de gesprekken met locals, en de weekendtripjes om dit prachtige land te ontdekken. 

Ik heb ontzettend veel gezien en geleerd en ik ben dankbaar voor deze ervaring. Het cliché is echt waar, maar niemand gaat deze 8 weken ooit nog van mij afnemen. Ik zal ze bij me dragen en hopelijk vormen ze me tot een betere arts in de toekomst.