Van oktober tot December 2019 heb ik mijn combicoschap tropen- en sociale geneeskunde mogen lopen in Suriname. Het was een prachtige en leerzame tijd waar ik met heel veel plezier aan terugdenk.

Ik begon in Nickerie in het Mungra Medisch centrum (MMC) op de afdeling kindergeneeskunde en interne geneeskunde. Samen met mijn mede-coassistent was ik de eerste uit Groningen om daar een coschap te lopen. Het MMC is een klein ziekenhuis met +/- 100 bedden. Er werken een paar vaste artsen (over het algemeen afkomstig uit Cuba), en er rouleren gepensioneerde Nederlandse artsen op verschillende specialismen als cardiologie, gynaecologie, KNO etc. Het coschap kindergeneeskunde was erg leuk, de Cubaanse arts was ontzettend enthousiast. Ik keek de pasgeborenen na, zag kinderen op de poli en op de afdeling (onder supervisie). Ook heb ik een klinische les gegeven. Toen we weggingen kregen we van haar een mok afgedrukt met een foto van ons in het ziekenhuis, met de tekst ‘wishing you great sucess’, ontzettend lief.

Het coschap interne geneeskunde was een zaalcoschap. Na een inwerkperiode (van mijn mede coassistent) deed ik de ochtendvisite en administratie, en kreeg ik in de middag supervisie. Ik heb hier heel erg veel van geleerd en vond het prettig zelfstandig te mogen werken. Wel is het zo dat je hier goed je grenzen moet kunnen aangeven, zelfstandig moet kunnen werken, en moet weten wie je moet bellen in geval van nood. Ik heb hier in een paar weken meer geleerd dan vele dagen ‘krukzitten’ als co in Nederland, maar je beseft ook hoe fijn het is om in Nederland veel goed opgeleid personeel om je heen te hebben aan wie je je vragen kan stellen. In het MMC was een hele fijne, hechte groep assistenten, artsen en ook het verplegend personeel is ontzettend aardig. Om de twee weken aten we met de artsen en arts-assistenten de allerlekkerste roti uit Nickerie, de verhalen van de artsen waren altijd erg leuk om naar te luisteren. De afstand tussen artsen en (co) assistenten voelde je dan ook veel minder dan in Nederland.

Naast de coschappen hebben we in Nickerie veel vrienden gemaakt en dingen ondernomen. Hoewel de meeste Surinamers ons nog net niet condoleerden als we ze vertelden dat we naar Nickerie gingen (‘zo saai’) hebben we er een hele fijne tijd gehad. Zo hadden we twee keer in de week tennisles van Dan, mochten we mee jagen met een familie die we ergens onderweg tegenkwamen, hebben we meegelopen in de Diwali optocht en hebben we een tweedaagse vis trip gemaakt op de Corantijn met de plaatselijke huisarts Li Fo Sjoe, die met zijn 70 jaar nog steeds enorme trips maakte de binnenlanden van Suriname in. Veel meer dan in Paramaribo lukte het hier met de bewoners op te trekken.

Na 6 weken Nickerie was het tijd voor de grote stad, Paramaribo, waar we onze stage sociale geneeskunde gingen volgen. Mijn eerste drie weken van dit coschap heb ik bij een huisarts (drs. Wolff) in Paramaribo gedaan. Tijdens de poli zagen we de patiënten op het spreekuur, en keken we kinderen na op het bijbehorende consultatiebureau. We mochten zelfstandig patiënten zien en beleid bedenken, en kregen hierbij goede en duidelijke supervisie. Daarna was het tijd voor de dermatologische dienst. De dermatologische dienst verzorgt patiënten met huidproblemen en SOA’s. Ik mocht de SOA patiënten en lepra screenings zelf onder supervisie van een assistent doen. Daarnaast mocht ik op het spreekuur patiënten zelf zien met de assistent, om deze vervolgens te bespreken met de dermatoloog. De laatste week van mijn combicoschap heb ik doorgebracht op de post van de Medische Zending te Laduani. Hier liepen we mee met de broeder en verpleging. Ook was er een arts aanwezig om eventuele vragen te beantwoorden. Hier kun je onder supervisie het zwangeren en chronische spreekuur meedoen. Ook ben ik met de boot naar andere dorpen geweest om daar medicijnen uit te delen en patiënten te bezoeken. Ik vond het een hele mooie plek en een bijzondere ervaring om op zo’n afgelegen plek te mogen zijn. Helaas werd ik op de laatste avond gebeten door een vleermuis die mijn hangmat in vloog, dat was wel even schrikken. Gelukkig zijn er voldoende rabiës vaccins in de hoofdstad, maar ik zou toch iedereen aanraden zich van tevoren toch maar in te enten, scheelt stress.

In Paramaribo is een grote groep coassistenten waar je direct in wordt opgenomen. Dat is heel erg fijn. Elke weekend werden er trips gepland, ik heb een heel groot deel van het land hierdoor kunnen zien (maar nog steeds veel te weinig). Na de coschappen was er altijd wel iemand te vinden aan het zwembad, in de gym, en werd er vaak samen gegeten. Ik heb daar ook erg van genoten. Voor mij was de combinatie van Nickerie en Paramaribo daarom perfect.  Ik heb een ontzettend fijne tijd gehad, de kans gekregen om veel te leren en ook veel van het prachtige land te zien. Het heeft een boeiende mix van culturen en ontzettend leuke en lieve mensen, waarbij ik me altijd erg welkom heb gevoeld. Ik weet zeker dat ik er nog eens naartoe terug zal gaan. Ik wil de Vereniging Familie Heringa hartelijk bedanken voor het mede mogelijk maken van deze stage.