Alumni verliefd: Koos Brouwers & Sonja Brouwers - De Vries

Koos Brouwers (80), farmacie (1963-1971), promotie geneeskunde aan de UVA (1981); werkte onder meer als ziekenhuisapotheker/klinisch farmacoloog en was van 1991 tot 2009 hoogleraar farmacotherapie aan de RUG; www.brouwerspharma.eu
&
Sonja Brouwers – De Vries (75), onderwijskunde (1967-1975); was onder meer docent pedagogische academie en voorzitter van de landelijke examencommissie voor pabo’s, thans vrijwilliger in museum Belvédère in Oranjewoud
Relatie sinds: Sneekweek 1966 / getrouwd: 28 december 1970 / vier kinderen: Arjen (52), Joosje en Jonneke (49), Jasper-Hugo (40) / zeven kleinkinderen

Koos

‘Ik moest na mijn studie meteen in militaire dienst. In dienst kreeg je twee keer zoveel salaris als je gehuwd was. Ik zei: ‘Son, we gaan trouwen!’ De kleding hebben we geleend van vrienden, een kapiteinspak en een Indiase sari. Zo’n sari wikkel je om je heen, past altijd. We kochten de goedkoopste gouden ringen die we konden vinden. Ik was minimalistisch en non-conformistisch in die tijd. Naïeve wereldverbeteraar die ik was, sympathiseerde ik zelfs met de PSP.

We hadden al verkering voor Sonja ging studeren aan de RUG. Ik werd tijdens mijn studie gevraagd om tijdelijk leraar scheikunde te worden aan de rijks-hbs in Sneek. Sonja zat op die school. Ik was 22, zij 17. Een docent en een minderjarige leerling. Nu zou het reden zijn voor ontslag. Ik had haar in het vizier. Ik val op blond en dacht: Die ziet er leuk uit. Ze was kittig en intelligent. Een vrouw waar je op niveau mee kunt praten is toch wel prettig. Niet dat ik smoorverliefd was en wakker lag. Het ging heel geleidelijk. Vriendschappelijk.

Na veertien maanden werd ik vervroegd vrijgelaten uit dienst om ziekenhuisapotheker te worden in het Wilhelmina Gasthuis in Amsterdam. Er was een gebrek aan ziekenhuisapothekers. Sonja wilde niet in Amsterdam wonen, we gingen naar Hoorn. Een huis aan het IJsselmeer, bij mooi weer met de catamaran het water op. Achteraf de mooiste periode van ons leven.

Van Hoorn gingen we naar Ede en daarna naar Heerenveen, steeds vanwege mijn werk. In 2017-2018 ben ik nog een paar maanden waarnemend ziekenhuisapotheker op Curaçao geweest. Ik heb meer dan 500 artikelen geschreven, waarvan iets van 200 internationaal, en hoofdstukken in 12 boeken. Ik werk nog volop. Sonja is onmisbaar daarbij. Zij redigeert en corrigeert wat ik schrijf. Ik schrijf quick en dirty. Zij is heel precies.

Het geheim van een lang huwelijk als het onze is wat mij betreft dat je elkaar vrijlaat. En dat je elkaar iets gunt. Als Sonja naar Parijs wil, dan gaat ze naar Parijs. Essentieel is ook dat je alles over de kinderen met elkaar deelt. Sonja was trouwens liever tegenover de kinderen dan ik. Ik kon mijn geduld wel eens verliezen.

Tegenwoordig is het sport wat de klok slaat bij ons. Om fit te blijven en voor de gezelligheid. Ik tennis met tachtigplussers, en badminton in een clubje. Ik fiets op de mountainbike in de bossen waar we wonen, dat doe ik niet met Sonja. Mijn vrouw heeft een bereconditie, ik doe het iets rustiger aan. Als jonge jongen was ik een tamelijk goede turner. Flikflaks, salto’s. Ik stond bekend als Koos Spagaat. Ik doe de spagaat nog steeds, op verzoek. Of voorover buigen en dan m’n handen plat op de grond met gestrekte knieën.’

Sonja

‘Ik heb ja gezegd toen Koos voorstelde te trouwen, we kenden elkaar lang genoeg. Maar eigenlijk voelde ik me wel onder druk gezet, vanwege dat salaris. Moet je zien wat voor bloemen ik in mijn hand heb op die foto. Een simpel bosje chrysanten van de markt. Koos was leraar scheikunde bij ons op de rijks-hbs in Sneek. Ik had geen les van hem, ik deed hbs-a. Hij papte met mij aan in koffiebar De Witte Kat. Volgens mij had hij via via uitgevonden dat ik daar kwam met vrienden. Ik vond hem zeker niet meteen leuk. Koos was heel eigenwijs. Hij zei dingen waarvan ik dacht: Probeert hij me nu in de maling te nemen? “‘Wat is dat voor jongen?”, vroeg mijn moeder toen hij op een dag voor ons huis stond. “Wat ziet hij eruit, het is net de dominee met die regenjas tot op de grond en dat brilletje.”

Gaandeweg begon ik hem boeiend te vinden. Hij was heel anders dan de meeste jongens die slechts eenvoudige interesses hadden, zoals uitgaan in het weekend en stoer doen. Koos hield van moderne jazz, musea en hij schreef gedichten, allemaal zaken die nog niet in mijn systeem zaten, maar die ik wel wilde gaan meemaken. De eerste zoen was toen hij mij in de Sneekweek van 1966 thuisbracht.

Eerst hadden we een weekendhuwelijk. Koos zat in dienst. Ik studeerde nog en was student-assistent. Ik zat alleen in ons huisje aan de Bloemstraat. Nog voor mijn afstuderen was ik zwanger en drie jaar later kwam er een tweeling bij. Dat was wel schrikken. Ik wilde een carrière opbouwen, misschien nog een tweede studie doen. Maar ineens had ik drie kinderen. Plus een workaholic naast me die ging promoveren en die tot ’s avonds laat in het ziekenhuis was en werkweken maakte van meer dan zestig uur. Koos kookte in het weekend, maar de zorg voor het huishouden en de kinderen kwam toch grotendeels op mij neer. Ik heb echt wel eens gedacht: Ik pak mijn koffers. Dat is ook geen geheim, we bespreken alles met elkaar, altijd gedaan.

Voorop staat dat het leven met Koos origineel is. Hij heeft steeds aardige ideeën. We maakten verre reizen, naar Hawaï, Canada, Curaçao en Vietnam. In Vietnam begeleidde Koos een onderwijsproject. Via hem kwam ik in boeiende omgevingen. Ik kwam in aanraking met mensen van wetenschappelijk niveau, waardoor ik zelf ook weer dingen leerde. Daarom weet ik best veel van medische zaken.

Ik ben sinds 2004 met veel plezier vrijwilliger in museum Belvédère, waar we vlakbij wonen. En ik ben een fervent sporter. Koos en ik fietsen en badmintonnen en tennissen, maar mountainbiken doe met een vriendin. Dat gaat behoorlijk intensief. Elk heuveltje dat we tegenkomen pakken we.’