Alumni verliefd: Gijs Tol & Tanja van Loon

Gijs Tol (45), studeerde archeologie (1998-2005), promotie in 2011 aan de RUG; universitair hoofddocent Romeinse archeologie aan de universiteit van Melbourne, Australië
&
Tanja van Loon (42), studeerde archeologie (2002-2009), promotie in 2017 aan de RUG; onderzoeksassistent bij TALY, Australië.
Relatie sinds: Kerst 2003 / getrouwd: 8 augustus 2008 in Italië / kinderen Thommy (14) en Simon (12)

Gijs

‘Ik was die zomer van 2003 met andere ouderejaars vooruitgegaan om de expeditie in Nettuno voor te bereiden. Twee weken later kwamen de eerstejaars. Dat was de eerste keer dat ik Tanja zag. In Groningen had ik haar nog niet zien rondlopen. Ik had direct een oogje op haar. Maar de eerste keer dat ik haar alleen sprak, met een beetje diepgang, was op de terugreis. In een grote gele huurbus bracht ik de studenten naar huis. Tanja als laatste. Ze dacht de weg te weten, maar er klopte helemaal niks van. We deden er eindeloos over.
Thuis heb ik mijn toenmalige relatie beëindigd. Tanja en ik begonnen af te spreken. Met andere mensen erbij. Ik vond dat wel prettig omdat ik niet wist of zij mij leuk vond. Zo kon ik haar in een veilige setting leren kennen en ook mezelf een beetje laten zien.

Ik ben een nogal initiatiefloos figuur in de liefde. Maar ik ging ineens wel vaker naar het instituut, om Tanja te treffen. Op een dag hadden we het over Kerst. Ik zat te zeuren dat ik alleen zou zijn. Ze stelde voor dat ik op Tweede Kerstdag zou komen eten bij haar en haar moeder in Borger. Ik dacht: Vast omdat ze me zielig vindt. Maar ik zei meteen ja. Ik had een zelfgebakken espresso-chocoladecake bij me, een van mijn eerste baksels ooit. Na een gezellige avond miste ik de bus terug. Ik moest maar blijven slapen dan. De logeerkamer stond echter vol met dozen, haar moeder was net verhuisd. Een extra matras op Tanja’s kamer paste niet, volgens Tanja. Bleef over: Bij haar in bed. Braaf lag ik naast haar te liggen, hartslag 180. Ik durfde niks te doen. Na een uurtje kwam Tanja overeind: “Ga je me nog zoenen of hoe zit dat?” Een maand later trok ze bij me in.

We trouwden in Italië, in een fort aan het strand in de plaats waar we elkaar voor het eerst zagen. We houden van dezelfde muziek, dezelfde films en hebben dezelfde humor. Dat zoek ik in een partner. Iemand die mijn gelijke is in alles. Een metgezel. Iemand bij wie je de hele dag graag in de buurt bent. Op de punten waarin wij verschillen vult Tanja mij aan of biedt andere inzichten waardoor mijn rafelrandjes wat verdwijnen.

Mijn sollicitatie in Australië ging in overleg. Voor ons gezin was dit het beste. Het was geen egocentrische stap van mij. Wat niet wegneemt dat Tanja soms het gevoel heeft dat zij aan het kortste eind heeft getrokken, qua werk en carrière. Dat vind ik lastig om te zien en ik heb me daar ook wel schuldig over gevoeld.’

Tanja

‘Aan het eind van mijn eerste jaar archeologie, in de zomer van 2003, vertrok ik voor veldwerk naar Nettuno, aan de Italiaanse kust, zestig kilometer ten zuiden van Rome. Het veldwerk zelf was niet erg succesvol. Na zes weken over de akkers lopen had het team waarin ik zat iets van zes scherfjes gevonden. Maar voor het eerst was ik helemaal op mijzelf in een ander land, met studiegenoten, iets doen wat we allemaal interessant vonden. Een bevrijdend gevoel. En toen was Gijs daar! Vanaf het moment dat ik hem zag vond ik hem leuk. Ik wist niet of ik nou verliefd was op hém, of op het leven op dat moment. Thuis had ik verkering met een andere Gijs. Die kende ik van mijn baantje bij de Albert Heijn in Borger.

In Nettuno is er niks gebeurd tussen de nieuwe Gijs en mij. In de periode daarna gingen allebei onze relaties uit. Gijs en ik waren vaak samen, zonder te durven zeggen dat we elkaar leuk vonden. We hebben lang om elkaar heen gedraaid. Kerst 2003 zijn we bij elkaar gekomen. Daarna is het snel gegaan. We gingen samenwonen en prikten alvast een mooie datum om te trouwen. 8 augustus 2008. Bij Gijs voelde ik me meteen thuis. Ik vond hem aantrekkelijk, maar het is vooral fijn dat ik volkomen mezelf kan zijn bij hem.

Wij delen een avontuurlijke instelling. Wij durven dingen te ondernemen zonder er lang over na te denken. We hebben een paar jaar in Italië gewoond en maakten buitenlandse reizen met de kinderen, zo klein als ze waren. In 2016 zijn we naar Australië verhuisd. We waren er nog nooit geweest. Ik kan hier weinig met mijn PhD in de Italiaanse archeologie. Ik heb wat lesgegeven maar dat was lastig combineren met de kinderen. Ik zou graag iets doen dat dicht bij de gemeenschap staat. Bij voorkeur bibliotheekwerk. Ik heb net een master daarin afgerond en hoop op een baan in een openbare bieb. Intussen analyseer ik gegevens en schrijf rapporten voor een bedrijf in de recruitmentbranche.

Ik zou niet terug naar Nederland willen. Ik heb mijn draai gevonden hier en vrienden gemaakt. Onze kinderen zijn inmiddels echte Aussies. We zijn hier gesetteld. Onlangs hebben we een huis met een tuintje gekocht in Melbourne. 800 duizend dollar, iets van 600 duizend euro. Een belachelijke prijs voor een huisje met twee slaapkamers. Maar ik ben er elke dag zo blij mee! Soms denk ik stiekem: Stel dat we een kast van een huis hadden gehad, dan zaten we allemaal verspreid en waren we niet steeds gezellig zo samen. Ik vermoed dat mijn kinderen, die een kamer delen,

daar anders over denken.’