Het is legitiem en toe te juichen dat het College talrijke beleidsinitiatieven ontplooit. Het zit voorwaar niet stil. Dat blijkt eens te meer uit de instellingsbegroting voor 2018. Maar de koppige eenzijdigheid van die initiatieven stoort mij steeds meer. Net als vorig jaar zal ik tegen deze begroting stemmen, en wel om drie redenen: de behandeling van Letteren, de behandeling van het personeel en de behandeling van de UK. Dat zijn twee redenen méér dan vorig jaar.

Letteren

De problematiek van Letteren is speciaal. Hoe dat komt, moet dringend grondig geanalyseerd worden. Zelfs de vorige portefeuillehouder Middelen van Letteren kon er niet echt de vinger achter krijgen. Er is geen smoking gun, het probleem heeft de allure van een octopus. Maar het College heeft geen tijd om zich met de speciale problematiek van Letteren bezig te houden. Want het is te druk met al zijn andere plannen, die allemaal parmantig en royaal op de begroting prijken. Zonder extra middelen haalt Letteren de volgende grote verjaardag van de RUG, 425 jaar in 2039, niet. Alles moet tegenwoordig duurzaam zijn, maar kennelijk geldt dat niet voor Letteren. Dat deert het College niet.

En thans wordt tot overmaat van ramp de verkeerde weg gekozen. Vanaf 1 januari gaat de clustering van Letteren van start. Een operatie met mission creep, een maatregel van iconoclastisch formaat. Bijna niemand heeft erom gevraagd, helemaal niemand omarmt haar. Nog meer bureaucratie, nog meer betutteling, nog meer onderwijs, nog meer werkdruk, nog minder loopbaankansen. We worden twintig jaar teruggeworpen in de tijd.

Inmiddels kan Letteren al lang niet meer concurreren met haar zusterfaculteiten, laat staan met buitenlandse faculteiten. Hoogstens lopen we mee met de anderen, blij dat ze ons dulden. Binnen de RUG worden we meewarig bekeken. En het personeel is overwerkt. Er valt niets meer te halen in deze faculteit, zij is al kapotbezuinigd. Zelfs het Rode Kruis durft er zich niet meer te vertonen. Ik weiger mee te werken aan de zombificatie van Letteren.

Personeel

Dan het personeel. Na negen jaar roeien op de Aa, heeft dit College nog steeds geen steekhoudend plan ter beteugeling van de werkdruk ontwikkeld. Een plan dat in tien jaar tijd meer personeel aantrekt, de onderwijslast maximeert tot 50% van de aanstelling en een duurzaam systeem van sabbaticals uitdoktert. Er is in de verste verte nog geen begin van een dergelijk tienjarenplan. Sterker nog, volgens het College is werkdruk bijna uitsluitend iets dat het personeel zichzelf aandoet. Mindfulness is de oplossing in plaats van maximering van onderwijs en meer personeel. Sabbaticals, dat doe je door het werk van elkaar over te nemen. Ga maar na: in heel het operatieve deel van de begroting komt het woord werkdruk niet één keer voor. Het College zal de boeken ingaan als het College van de dure gebouwen en van de secundaire en tertiaire processen maar niet als dat van de primaire processen.

Universiteitskrant

Ten slotte de UK. De drastische korting op de begroting van de UK is voor een klein deel redelijk maar voor het grootste deel een zware beknotting. Hiermee verspeelt het College misschien niet zijn onpartijdigheid tegenover de UK maar wél zijn schijn van onpartijdigheid. En de schijn van onpartijdigheid is even belangrijk als de onpartijdigheid zelf. Deze korting is niet uit te leggen. Zij valt erg slecht bij staf en studenten.

Charles de Gaulle had het beter begrepen. In de jaren van de Algerijnse onafhankelijkheidsoorlog waren er vele troebelen in Parijs en elders in Frankrijk. De filosoof Jean-Paul Sartre was een genadeloze criticus van de Gaulle’s politiek. Samen met 120 anderen riep hij zelfs op tot insubordinatie. Maar toen men vroeg aan De Gaulle of de oproerkraaier Sartre gearresteerd moest worden, antwoordde die: “Non, on n’emprisonne pas Voltaire.” “Neen, men gooit Voltaire niet in de gevangenis.” Welnu, College, de UK is onze Voltaire. Wanneer gaat u dat eindelijk begrijpen?

Ondanks mijn grote respect voor de dadendrift van dit College stem ik om deze redenen weer tegen de begroting.