Een millenniumprobleem
Ik weet niet precies wanneer ze met die reclamecampagne begonnen, maar voor mijn gevoel was het nog voor de zomervakantie van vorig jaar. Het zal aan het eind van diezelfde zomer geweest zijn dat ik voor het eerst eens uitgebreid op hun website ben gaan kijken, om meer te weten te komen over Het Millenniumplatform.
Was het omdat ik, zo net na mijn veertigste, toch zo nodig nog eens een carrièreswitch wilde gaan maken? Omdat ik dacht: àls ik in mijn leven nog ooit dat grote geld wil binnenhalen, die vette IT-kluif, die supergrote leasebak en dat superkleine mobiele telefoontje, dan moet ik dat nú doen? Het zou kunnen, ik weet het niet meer.
Wel herinner ik me dat die advertentiecampagne van Het Millenniumplatform me wel aansprak, in die natte zomer van 1998. Een volledig opgebrande leraar geschiedenis (52), die weer aan een nieuwe Uitdaging was begonnen... Een huisvrouw (40) die haar Herintrede maakte in het arbeidsproces... Een pas afgestudeerde academicus (24) die zijn eerste schreden op het IT-pad zette door tot Millenniumoplosser te worden opgeleid. Dus waarom zou ik daar niet aan meedoen?
De site van Het Millenniumplatform zag er aardig uit. Veel goede info, en voorwaar ook een mooi Invulformulier - dat hadden die IT-specialisten alvast mooi voor elkaar! Ik vulde al mijn gegevens in, voegde een paar alinea's met in mijn ogen enthousiaste motivatie toe, en Klik! verstuurde het formulier.
Vier weken gingen voorbij, en er kwam geen reactie. Wel vlogen de dagbladadvertenties me nog steeds om de oren, met telkens weer een blije foto van een groenteboer (38) of een buschauffeur (63) die nu ook toegetreden waren tot de Gelukkige Horden der Millenniumoplossers.
Ik stuurde er maar eens een e-mail achteraan. Waarom beantwoordt een Platform vol IT-specialisten en Oplossers een correct ingevuld en opgestuurd online vragenformulier niet, zo vroeg ik mij af?
Ruim anderhalve maand later viel een forse envelop in de bus. Daarin veel mooie kleurige folders met alweer die blije gezichten, en een briefje.
'Hartelijk dank voor uw belangstelling voor Het Millenniumplatform. We hebben dringend mensen nodig! Vul daarom bijgaand vragenformulier in en stuur het in de gratis retourenveloppe aan ons terug!'
Tussen de folders zat een eveneens mooi vormgegeven vragenformulier, waarvan de inhoud identiek was aan de online sollicitatie die ik al had ingevuld. Ik verbeet me, vulde het formulier - gewoon, met een blauwe balpen - in, en verstuurde het.
En hier houdt mijn relatie met Het Millenniumplatform op. Nooit mocht ik meer één teken van leven vernemen van de Oplossers; het leek of ze om te beginnen zelfs mijn brief hadden Opgelost - in zoutzuur.
Wel zat ik vanaf nu in het adressenbestand van Het Millenniumplatform. Elke maand ontving ik weer een envelop met daarin een soort Millennium-infokrant. Vanaf de cover van zo'n krant keek de mij altijd al veel vertrouwen inboezemende Jan Timmer mij van boven zijn te strak zittende overhemdboord streng aan, met daaronder een quote in de zin van 'We need YOU!'.
'Ja Jan: and we need YOU!' schreeuwde ik dan altijd vrolijk, terwijl ik de krant met Jans kop naar boven in de kattenbak drapeerde.
Inmiddels weten we dat dit natuurlijk pure afgunst, jaloezie en naijver was van mijn kant: ik wilde erbij horen, maar ik mócht er niet bij horen. Urenlange naspeuringen in de diepste krochten van de website van Het Platform leerde me dat bij een sollicitatie altijd een verklaring van het Arbeidsbureau werd verlangd, dat de gegadigde wel lang genoeg werkloos was of anderszins kansarm. Dat stond in geen enkele krant of invulformulier, en dus hoorde ik niet bij de ruim zestig uitverkorenen, die zoals we weten uiteindelijk wèl werk hebben gevonden via het Millenniumplatform.
Deze mensen is het dus gelukt hun invulformulier bij dat Platform te bezorgen, èn bericht terug te krijgen... Wie zóiets lukt, moet ook het millenniumprobleem kunnen oplossen!