Een student met een patent

Je zit lekker naar een Formule-1 race te kijken en opeens krijg je een goed idee. Het gebeurde Martijn Meijer, destijds bachelor student Chemical Engineering en inmiddels promovendus in de onderzoeksgroep Productietechnologie van de RUG. Zijn idee bracht hem in de wereld van recycling, waar hij ontdekte dat problemen soms onverwachte kansen bieden voor innovatie. 

Door Fleur Meijer

Meijer stelde zichzelf de vraag: ‘Wat als we de banden van de Formule-1 gaan hergebruiken om merchandise te maken?’ Hij had net te horen gekregen dat oude autobanden vaak worden verbrand omdat ze niet hergebruikt kunnen worden voor nieuwe banden. Autobanden zijn namelijk gemaakt van rubber, en rubber recycling was eigenlijk onmogelijk, legt Meijer uit.

Hardcore fans

Hij legt uit dat rubber bestaat uit een netwerk van lange moleculen die aan elkaar vastzitten met zwavelverbindingen. Deze verbindingen zijn niet te verbreken zonder de rubbermoleculen kapot te maken. Bij recycling zouden dan alleen korte rubberketens overblijven waar je niks mee kunt. Maar RUG-hoogleraar Chemische Technologie Francesco Picchioni had net een manier ontwikkeld om het afgedankte autobandenrubber om te zetten in nieuw elastisch materiaal, dat wel is te gebruiken voor andere doeleinden.

Met Picchioni’s methode zou het dus wel mogelijk zijn om de autobanden om te vormen tot gadgets voor Formule 1-fans, ’de meest hardcore fans die je maar kan vinden’, aldus Meijer. Hij dacht aan kleine versies van de Formule-1 banden op een standaardje, met een certificaat dat vertelt waar Max Verstappen met de originele band heeft gereden. Dat moest te doen zijn: de Formule 1 houdt bij met welke autobanden de coureurs hebben gereden.

Meijer vertelde zijn plan aan Picchioni. ‘En die vond het ook een goed idee: Ik mocht hiermee aan de slag. Niet voor mijn bachelor, maar wel als mijn masterproject,’ zegt Meijer. Alleen liep hij tegen een probleem aan, nog voordat het project begon: de Formule 1 reageerde niet op zijn mails, en het idee bleef hangen in de pitstraat. 

Buitenkansje

Daarom begon Meijer aan een nieuwe master-uitdaging, nu met de focus op pvc-recycling. Dit pvc is een plastic dat in veel verschillende producten voorkomt, zoals speelgoed en lp’s, maar ook kozijnen, waterleidingen en rioleringsbuizen. ‘Deze producten gaan over het algemeen lang mee, maar als je ze wil recyclen komt er zoutzuur vrij’, aldus Meijer. Dit zuur maakt het recyclingproces onveilig voor mensen. Daarnaast zijn veel van de apparaten die worden gebruikt bij recycling gemaakt van staal, wat niet bestand is tegen zuur. Hij benadrukt: ‘Als je na een half jaar nieuwe machines moet kopen, wordt niemand vrolijk.’

De Picchioni-groep werkte al aan oplossingen voor PVC-recycling en Meijer sloot zich hierbij aan. Dit was volgens hem toch wel een buitenkansje; ‘Normaal gesproken doe je als masterstudent een project waarvan men weet dat het werkt. In mijn geval was dat anders, het was nog nooit geprobeerd.’ Maar alles kwam volgens hem ‘precies samen’ - het project resulteerde in de aanvraag van een patent, waarbij Meijer wordt vermeld als een van de uitvinders. Vanwege die nog lopende aanvraag mag hij helaas niets over zijn bijdrage vertellen.

Inmiddels heeft Meijer zijn master afgerond en is hij promovendus in groep van Picchioni. Ook in die rol probeert hij problemen vooral te zien als kansen voor innovatie. De ervaringen tijdens zijn bachelor en master onderzoek hebben hem geleerd dat obstakels juist mogelijkheden kunnen bieden. Hij stelt zichzelf tijdens zijn promotieonderzoek dan ook regelmatig de vraag ‘En wat is dan mogelijk, juist omdat het probleem er is?’