Plato on pleasure and illusion

Plato’s ideeën over de aard van genot

Plato’s ideeën over de aard en waarde van genot of plezier (hêdonê) worden doorgaans genegeerd of als verward, gebrekkig, en weinig interessant verworpen. In zijn proefschrift streeft Van Zoonen er naar een sympathieker en welwillender verhaal over Plato’s visie op genot te vertellen. Van Zoonen focust daarbij op de suggestie dat Plato meent dat genot filosofisch en ethisch problematisch is omdat genot sterk misleidend kan zijn.

Hoofdstuk 1 bestudeert de Phaedo en diens suggestie dat een goed leven radicale distantie van lichamelijk genot behelst en beargumenteert dat dit ethische ideaal voortkomt uit de overtuiging dat lichamelijk genot ons misleidt over de echtheid en helderheid van de rommelige sensibele wereld om ons heen. Hoofstuk 2 richt zo op Politeia 9 en diens voorstel dat wat zich voordoet als een genotservaring niet altijd daadwerkelijk een genotservaring is en suggereert dat deze positie voortkomt uit een objectivistische theorie van het genot die stelt dat iemand alleen geniet als een van haar behoeftes vervuld wordt. Hoofdstuk 3 focust op de Philebus en diens claim dat onze genotservaringen op dezelfde manier onwaar kunnen zijn als onze overtuigingen.

Van Zoonen legt uit dat Plato’s idee geworteld is in een verfijnde, cognitivistische theorie van wat genot is. Daarna legt hij uit hoe hedonisch cognitivisme en hedonisch fallibilisme naadloos passen binnen de grotere doelen van de Philebus. Hoofdstuk 4, tot slot, bestudeert een ander argument in de Philebus. Dit argument stelt dat aangezien genot een restoratief proces (genesis) is, het genot niet het hoogste goed kan zijn dat ons leven probeert te bereiken—ook al kan de hedonist dit niet beseffen vanuit een eerstepersoons, introspectief perspectief.

Proefschrift: http://hdl.handle.net/11370/ba6fe83b-6c04-4fb6-8677-a070e22af032