Partijgeschiedenis

De Verenigde Seniorenpartij (VSP) ontstond in november 2001 uit een fusie van de Ouderen-unie en de Algemene Seniorenpartij (ASP). De VSP hield op 12 december van dat jaar haar eerste congres. De Ouderenunie was in 1992 opgericht als Unie 55+, had in 1994 één zetel in de Tweede Kamer gewonnen maar die in 1998 weer verloren. De ASP kwam in 2000 voort uit een andere ouderenpartij, Senioren 2000, die op haar beurt was afgesplitst van het in 1993 opgerichte Algemeen Ouderenverbond (AOV). De ASP trachtte de vier ouderenpartijen die aan het eind van de jaren negentig bestonden te verenigen (naast het AOV, de Ouderenunie en Senioren 2000 bestond er ook nog het Nieuw Solidair Ouderenverbond (NSOV), die eveneens als een afsplitsing van het AOV te beschouwen is), maar slaagde daar slechts gedeeltelijk in. Haar opvolger, de VSP, behaalde meer succes, ook al bleven restanten van AOV en Ouderenunie zelfstandig voortbestaan – de laatstgenoemde vormde in 2002 een gezamenlijke lijst met de Vrije Indische Partij (VIP).

Als lijstaanvoerder wees de VSP in 2001 Wim Bosboom aan, ooit een bekend presentator en regisseur van televisieprogramma’s van de VARA (Achter het Nieuws, Koning Klant). Toen hij onverwachts op 20 november 2001 overleed, moest in allerijl een opvolger gezocht worden. Men vond de 57-jarige A. Smit-Boerma, pastoraal werkster en van 1995 tot 1999 Noord-Hollands Statenlid voor De Groenen, in 2001 lid van Leefbaar Nederland maar na de verkiezing van Fortuyn uit die partij getreden.

In haar verkiezingsprogramma omschreef de VSP zich als partij die de belangen van senioren behartigt  ‘zonder daarbij het algemeen maatschappelijk belang uit het oog te verliezen’. Naast specifieke eisen voor ouderen (extra stortingen in het AOW-fonds, uitbreiding van het aantal verzorgings- en verpleegtehuizen, medezeggenschap van gepensioneerden in pensioenfondsen) bevatte het program algemene punten, soms gematigd links, iets vaker gematigd rechts, maar geen van de programmapunten verwijderden zich ver van de ‘mainstream’ oftewel het politieke midden in Nederland.

De VSP voerde een bescheiden campagne met 35.000 euro, waarvan ook nog 13.000 euro voor radio- en televisiespots naderhand door de overheid vergoed werd (e-mail VSP- secretariaat, 27 oktober 2002). Met ruim 39.000 stemmen (0,41%) kwam de partij bij de Tweede Kamerverkiezingen van 15 mei 2002 wel in de buurt van een zetel, maar toch was zij teleurgesteld. In 2003 besloot men niet aan de vervroegde Tweede Kamerverkiezingen mee te doen, voornamelijk vanwege geldgebrek.

Meer succes behaalde de VSP bij de gemeenteraadsverkiezingen in 2002 en 2006, evenals andere ouderenpartijen. Bij de Provinciale Statenverkiezingen in maart 2003 won de VSP (in samenwerking met een provinciale ouderenpartij) een zetel in Noord-Holland, die in 2007 behouden bleef.

In het verkiezingsprogram voor de Tweede Kamerverkiezingen van 22 november 2006 legde ze nadruk op een welvaartsvaste AOW, maar ook veiligheid en goede zorg. In andere kwesties zoals buitenlands beleid of economisch beleid neigde ze naar een middenkoers. Lijstaanvoerder en partijvoorzitter was H.J. Troost, tevens raadslid voor de VSP in Nieuwegein en eerder lid van het CDA. De VSP telde 300 leden en besteedde € 15.000 aan de campagne (e-mail Troost, 30 oktober 2006). Ze trok bij de Kamerverkiezingen in november 2006 ruim 12.000 kiezers (0,1%), minder dan vier jaar tevoren.

Na 2006 nam de VSP niet meer deel aan Tweede Kamerverkiezingen, maar wel aan verkiezingen van gemeenteraden. In 2018 haalde ze acht raadszetels (twee in Dordrecht, drie in Maassluis en drie in Nieuwegein).