Limits to the validity of contracts on human tissue in Italy, England and the EU

Overdracht van weefsel voor onderzoek beter reguleren

De ontwikkeling van nieuwe technologieën in genetisch onderzoek en de toenemende kennis van het menselijk genoom hebben de afgelopen decennia geleid tot een toename van het gebruik van menselijk weefsel op het gebied van onderzoek, diagnose en medische behandeling. Verschillende juridische modellen zijn voorgesteld voor de bescherming van de rechten van de oorspronkelijke bron van het weefsel en voor de circulatie en het gebruik van dit materiaal voor onderzoek.

Het voornaamste doel van Enrique Santamarias proefschrift is om het contractuele model te verkennen. Volgens dit model is het sluiten van contracten de beste manier om de rechten en belangen van de partijen die betrokken zijn bij de circulatie van weefsel voor onderzoek te beschermen. Centraal staat de vraag welke beperkingen er in Italië, Engeland en de EU van toepassing zijn op de geldigheid van overeenkomsten inzake menselijk weefsel.

Voor het vaststellen van die beperkingen spitst het proefschrift zich toe op de volgende mogelijke contractrelaties voor het vervoer en gebruik van menselijk weefsel: a) overeenkomsten om niet tussen de eerste overdrager en de eerste ontvanger; b) overeenkomsten onder bezwarende titel tussen de eerste overdrager en de eerste ontvanger; c) overeenkomsten tussen de eerste en volgende ontvangers.

Het onderzoek is uitgevoerd met behulp van twee verschillende juridische methoden. Ten eerste werd de doctrinaire onderzoeksmethode gebruikt om de inhoud en reikwijdte van de rechtsbronnen op meerdere niveaus (nationaal, supranationaal en internationaal) te onderzoeken. Deze rechtsbronnen vormen het wettelijk kader voor de bepaling van de beperkingen van de geldigheid van overeenkomsten inzake menselijk weefsel. Ten tweede werd de functionele benadering gebruikt voor de vergelijkende analyse van de nationale rechtsstelsels van Italië en Engeland.

Santamaria concludeert dat het wenselijk is om de overdracht van weefsel voor onderzoek via wettelijke bepalingen te reguleren. Deze bepalingen moeten de eerste ontvanger een duidelijke informatiereeks van verplichtingen geven tegenover de eerste overdrager van het weefsel. Bovendien moeten bepalingen verplichte standaardregels bevatten voor vervoerscontracten inzake menselijk weefsel die tussen de eerste overdrager en de eerste ontvanger worden gesloten. Deze interactie tussen verplichte normen en standaardregels zou een versterkte bescherming van de autonomie van de eerste overdrager van weefsel kunnen bewerkstelligen. Ook toont dit onderzoek aan dat het sluiten van overeenkomsten ten behoeve van de verkoop en andere overeenkomsten onder bezwarende titel met betrekking tot menselijk weefsel tussen de eerste overdrager en de eerste ontvanger niet mag worden verboden.

Proefschrift: http://hdl.handle.net/11370/768980da-1a7b-4148-8212-d3f840991f1b