De afgelopen keren dat ik een blog schreef, ging het voornamelijk over de dingen die best wel goed gingen op school. Ik vertelde over geslaagde experimenten en leuke, nieuwe indrukken. Maar het is natuurlijk een stage en dat betekent dat school (net als voor leerlingen) ook voor mij een plek is om te leren. Nu schijnt het sowieso vijf jaar te duren voordat je kunt zeggen dat je een ‘echte’ leraar bent en dat je dan alsnog iedere dag weer voor verrassingen kunt komen te staan. 

Er wordt vaak gezegd dat het worden van een leraar iets is dat het meeste lijkt op het worden van een goede automobilist. Je hebt al wel je (rij)bewijs, maar moet het in de praktijk nog echt leren. In dat opzicht is school elke dag voor iedereen een leerplek. Nu is het veel leuker en makkelijker om te schrijven over iets dat al wel goed werkt, dan te schrijven over iets dat niet goed werkt, maar ik ga het toch proberen. En wegpiraat werd ik dan wel niet direct na het halen van mijn rijbewijs (het duurde meer dan vijf jaar voordat ik dan ook echt ging rijden); ik ben na het halen van mijn lesbevoegdheid wel van plan het onderwijs in te gaan. 

Krachtige stem

Op mijn vorige school kreeg ik (onder andere) als kritiekpunt dat ik mijn stem krachtiger moest inzetten. Ik vertelde bijvoorbeeld weleens iets aarzelend als er helemaal geen aarzeling nodig was. Tegenwoordig gaat dat al veel beter en aarzel ik niet meer zo. Wat ik dit jaar nog wel wil leren, is mijn stem krachtiger te gebruiken. Daarmee bedoel ik dat ik mijn stem bijvoorbeeld lager kan maken en nog harder kan schreeuwen als een leerling maar door mij heen blijft praten. Bij mannen gaat dit meestal wat makkelijker, maar ik moet daar best wel hard voor werken.

Specifiek ben ik voor het corrigeren van leerlingen op zoek naar een stem die ik ’s ochtends hoor als ik het schoolplein op fiets. Conciërge Jan staat dan bij het hek van het Montessori Lyceum en sommeert leerlingen van hun fiets te stappen en het schoolplein op te lopen in plaats van te fietsen of hij roept leerlingen toe een beetje haast te maken omdat de les begint. De stem van Jan buldert dan over het schoolplein en, nog belangrijker, leerlingen doen er ook iets mee. Door ook zo’n lagere, krachtige stem aan mijn repertoire toe te voegen, kan ik bijvoorbeeld meer variatie aanbrengen in een eerste, tweede en derde waarschuwing. Het is dus niet zo dat ik deze stem ook in het dagelijks leven iedere dag in de praktijk wil brengen (misschien prettig om te weten voor vrienden en familie die deze blogs ook meelezen), maar het lijkt me wel lekker om het in mijn lesgeefrepertoire te hebben. 

Acteren

Het gaat bij dat boos worden natuurlijk vooral om het overtuigend doen alsóf je boos bent. Andere theatertrucs met mijn stem die ik nog wel beter onder de knie zou willen krijgen, is om buitengewoon verbaasd te reageren of juist overdreven geschrokken te reageren. Dat probeer ik bijvoorbeeld wanneer leerlingen hun boeken niet bij zich hebben of hun opdrachten (nog) niet aan het maken zijn. Lesgeven lijkt wat dat betreft misschien nog wel het meest op acteren.

En hoe ik al die acteervaardigheden dan in mijn repertoire krijg? Dat doe ik op dit moment door heel veel te oefenen. In het klaslokaal, maar ook daarbuiten. In het tweede deel van dit jaar volg ik het zo veel mogelijk praktisch ingestoken vak ‘Communicatie in de klas’, waarbij je leert wat voor invloed jouw communicatiestijl heeft op een klas. Maar dat kan ook gewoon thuis. Wel met een knipoog natuurlijk. Wanneer mijn vriend bijvoorbeeld zijn huiswerk niet heeft gemaakt (de afwas niet heeft gedaan nadat hij met vrienden heeft gegeten), maar ook in positieve situaties wanneer hij een kopje thee voor me heeft gezet en een koekje komt brengen. Met een vriendin die ook leraar is, speel ik weleens een stukje na over wat er is gebeurd in de klas (leerlingen doen heel vaak grappige en soms ook wel domme dingen) waarbij we ook ons stemgebruik oefenen. Heel leuk. Lekker schreeuwen, ook dat is de lerarenopleiding.