Solving the cultural paradox of loneliness

Eenzaamheid in individualistische en collectivistische samenlevingen

Lopen mensen in individualistische samenlevingen een hoger risico om zich eenzaam te voelen? Mensen in dergelijke samenlevingen kiezen er bijvoorbeeld eerder voor alleen te wonen of afstand te nemen van hun familie. Hoewel fysieke en sociale isolatie eenzaamheid blijken te verhogen, is de mate van eenzaamheid gemiddeld lager in individualistischere dan in collectivistischere culturen.

Deze 'culturele paradox van eenzaamheid' wil Luzia Heu oplossen via een onderzoek naar de invloed die culturele normen (over sociale relaties) hebben op risicofactoren voor eenzaamheid. Zulke normen bepalen waarmee mensen hun relaties vergelijken en hoe zij zich tot anderen verhouden. Het zijn de twee belangrijke determinanten van eenzaamheid. Op basis van zowel kwantitatief als kwalitatief onderzoek onder jongere en oudere volwassenen uit 30 landen (waaronder Zweden, Portugal, Egypte en India) presenteert het proefschrift een theoretische verklaring voor de culturele paradox van eenzaamheid via het nieuwe culture-loneliness framework.

Het idee is dat hoger individualisme door minder strikte en minder veeleisende normen over sociale relaties sommige mensen inderdaad eenzaam kan maken, omdat ze alleen zijn of sociaal geïsoleerd raken. Daarentegen kan hoger collectivisme mensen gemiddeld zelfs nog eenzamer maken, als gevolg van striktere en veeleisendere culturele normen over relaties. De reden is dat ze dan minder bevredigende relaties kunnen kiezen, vaker het gevoel hebben dat hun relaties niet aan verwachtingen voldoen, of sociaal gestraft kunnen worden als ze niet aan zulke relatienormen voldoen. Deze inzichten over cultuurspecifieke risicofactoren kunnen helpen om cultuurspecifieke interventies tegen eenzaamheid te ontwikkelen.

Proefschrift: http://hdl.handle.net/11370/8401b6da-edcc-47ef-88b9-352484b66291