Individual risk and reward in the wild

Individuele gedragsvariatie bij wilde pimpelmezen

Gedragsbiologen streven ernaar te begrijpen waarom individuen van dezelfde soort verschillen in hun gedrag. De "pace-of-life syndrome" (POLS) hypothese biedt een kader om dergelijke individuele gedragsvariatie te verklaren. Deze hypothese stelt dat individuen verschillen in de mate waarin zij van dag tot dag risico’s nemen alsook in hun algehele levensloopstrategieën, en suggereert dat die twee met elkaar verbonden zijn.   

Dit proefschrift van Stephen Salazar toetst de voorspellingen van deze theorie in een wilde populatie pimpelmezen (Cyanistes caeruleus). De nadruk van het onderzoek ligt op twee belangrijke ecologische contexten: territoriale agressie bij mannetjes, en het nemen van risico's door ouders tijdens de broedzorg als er een dreiging is van predatie.

De bevindingen tonen verschillen aan tussen mannetjes in agressie en risicogedrag, maar laten geen correlatie zien tussen deze gedragingen. Door de manipulatie van de door de mezen waargenomen dreiging van predatie —met behulp van modellen van verschillende soorten predatoren (bijvoorbeeld een grote bonte specht versus een sperwer)—werd ook getest of individuen die meer risico nemen, minder flexibel zijn in hun gedrag. Hoewel de populatie als geheel gedragsflexibiliteit vertoonde, werden er geen individuele verschillen in de mate van flexibiliteit waargenomen.

Over een periode van drie studiejaren werd verder onderzocht of agressievere mannetjes hun huidige voortplantingssucces prioriteren boven toekomstige voortplanting (dus meer risico nemen tijdens de huidige voortplanting). De resultaten boden weinig aanwijzingen voor een verband tussen agressie en voortplantingssucces of overleving, wat suggereert dat agressie geen belangrijke factor is in deze reproductieve fitnessafwegingen. Subtiele jaarspecifieke verbanden wezen op fluctuerende natuurlijke selectie van agressiviteit en componenten van voortplantingssucces.

Alles bij elkaar genomen, biedt dit proefschrift beperkte ondersteuning voor het bestaan van een enkele ‘POLS’-as die individuele variatie in zowel levensloop als gedrag verklaart. Ten slotte onderstreept dit onderzoek het belang van het bestuderen van natuurlijk gedrag in wilde populaties om de evolutie van gedragsverschillen beter te begrijpen.

Proefschrift: https://hdl.handle.net/11370/bbf4890d-e6a5-4176-a0f3-99a4c839c72c