Mijn verhaal over Selwerdflat I

Het verhaal van een jongeman in zijn adolescentie……..

Met nogal wat aarzeling ga ik in op de uitnodiging om mijn bijzondere ervaring met de Selwerdflat, c.q. met mezelf aan het papier toe te vertrouwen. In 1969 betrok ik een kamer op de zevende verdieping aan de noordkant. Ik meen dat het in februari was. De lagere verdiepingen/kamers waren nog niet gereed. Zo onzeker als ik was in die levensperiode, streefde ik naar een stoere manlijke identiteit. Ik oefende mij dagelijks in het mezelf aan de armen optrekken aan een betonnen trede van de vluchttrap. Op een gegeven moment voelde ik mij daar zo zeker over, dat ik geregeld deze oefeningen ben gaan doen hangend aan de buis die over de balkonmuur liep, dus aan de buitenzijde op 7 hoog. Natuurlijk hoopte ik hiermee indruk te maken. Ik vrees ,dat ik eerder het tegendeel bereikte.  

Desalniettemin, deed ik ook iets dat enorm veel riskanter was, overigens niet bedoeld om indruk te maken, maar eerder om mijzelf op de proef te stellen, mijn moed te toetsen, denk ik achteraf. Zo nu en dan gebeurde het, dat ik mijn kamer in wilde, maar tot de ontdekking kwam dat ik mijn sleutel niet bij me had. Natuurlijk kon je dan naar beneden lopen en de beheerder ( de heer Norden, als ik me goed herinner) vragen om een loper. Tja, dat beleefde je dan als enigszins beschamend, en een uitbrander was zeker niet uitgebleven.

Je kon echter ook je buurman vragen of je via zijn raam, je ruggelings voortbewegend over de zeer smalle aluminium schuin aflopende vensterbank en je handen gestrekt in de betonnen gleuf aan de bovenzijde van het venster, de oversteek naar je eigen kamer kon maken. Mijn kamerraam stond altijd enigszins opengeschoven. Dat deed ik dus. Trouwens , ik meen dat ik zeker niet de enige was.

Het gevaarlijke was, dat er geen enkele mogelijkheid was je te zekeren. Je kon je niet met je handen vasthouden. Zou je wegglijden , dan was je hopeloos verloren! Soms was je buurman er niet en moest je een nog langere weg afleggen. Dat was wel heel erg spannend, maar natuurlijk volstrekt onbezonnen!

Hans Almoes, psychologie 1976