Of iemand nog een leuke titel wist voor dit blog-in-oprichting? Liefst beter dan ‘Peter en Riepko in Zweden’. Collega Eelco Salverda wist wel raad met die vraag: Kuifje in Stockholm!

Dat was lachen natuurlijk, maar zijn suggestie zat dichter bij de waarheid dan ik vorige week in Groningen ooit kon vermoeden. Ik beleefde gisteren zoveel mooie dingen, dat ik er tien verhalen over zou kunnen schrijven. Wat een dag, wat een dag.

En dus heb ik een probleem. Waar moet ik in hemelsnaam beginnen? Dat ik ineens naast Ben Feringa op de achterbank van de officiële Nobel-Volvo door Stockholm werd gereden? (Ik heb niks met auto’s, maar woordvoerder Gernant Deekens appte meteen dat het ging om de gloednieuwe S90, u weet wel – van die reclame met Zlatan Ibrahimovic, al bestuurt hij uiteraard een nog groter model).

Of dat de chauffeur bij aankomst op de schitterende Nederlandse ambassade vervolgens eerst míjn deur opendeed? Dat Feringa in het bijzijn rector magnificus Elmer Sterken grijnzend vertelde dat hij een aanwezige oud-farmaciestudent ooit leerde de chemische verbinding te maken van een inmiddels streng verboden geneesmiddel? Dat ik bij het bezoek aan het Bromma Gymnasium zo hartelijk werd ontvangen dat ik tussen Stoddart, Sauvage en onze eigen Ben op de eerste rij mocht plaatsnemen? Dat diezelfde Stoddart me tijdens zijn voordracht tot tranen roerde met een zeer persoonlijk verhaal over zijn overleden vrouw? Dat het ronduit indrukwekkend was om telkens te ervaren hoe de energie, warmte en het oprechte enthousiasme van Feringa talloze leerlingen en docenten inspireert?

Vergeef me dit blog vol persoonlijke ervaringen. Ik keek mijn ogen uit en genoot. Dat moest ik even kwijt. Ik houd me maar vast aan de wijze woorden van Feringa’s trouwe adjudant Tineke: ‘Het zijn dan wel wetenschappers, maar ook gewoon mensen. En de persoonlijke verhalen zijn het mooist.’