Lichte paniek bij Samuel. Klotsende oksels onder zijn blauwgroene trainingsjack. Gehaast probeert hij uit alle macht zijn zelf gebouwde elektrische lego-autootje weer aan de praat te krijgen. Uitgerekend nu, op moment dat de grote Nobelprijswinnaar eindelijk aan zijn tafeltje verschijnt en klaar is voor de demonstratie, weigert het vehikel alle dienst. ‘Zonet deed ie ’t nog!’

Gelukkig is Ben Feringa een geduldig toeschouwer. En als Samuel het karretje dan tot zijn grote opluchting toch eventjes over de vloer weet te laten rijden, schalt een enthousiaste kreet door het klaslokaal. ‘Great!’, juicht Feringa.

En verder gaat het. Langs andere lokalen van de Grimstagatan basisschool, die plaats biedt aan kinderen met zeer uiteenlopende achtergronden. ‘Er worden hier maar liefst 43 verschillende talen gesproken’, vertelt rector Marita Svahn. Met lessen Engels en Zweeds en speciale aandacht voor technische vaardigheden probeert de school haar pupillen kansen te bieden op een vruchtbare toekomst.

De locatie voor dit bezoek van Feringa had niet beter gekozen kunnen worden. Voor werkelijk elke leerling heeft hij oog. De piepjonge kinderen met hun zelf geknutselde welkomstborden, ze krijgen stuk voor een stuk een hand. De arme jongen die zich hakkelend verontschuldigt voor zijn gebrekkige Engels, stelt Feringa ogenblikkelijk gerust. ‘Your English is fine’, zegt hij met een hand op de schouder.

Uitgebreid neemt hij de tijd voor Hossein, die met twee klasgenoten de drijfkracht van een aluminiumbootje demonstreert. Hardop telt de leerling het aantal knikkers dat nodig is om de constructie te laten zinken. Als de boot na 92 knikkers eindelijk volloopt, staat Feringa nog altijd op zijn gemak naast de tafel.

Als de hoogleraar vervolgens toch echt op weg moet naar een volgend lokaal, gooit Hossein nóg een wapen in de strijd om zijn moment met Feringa maximaal te rekken. ‘I have one little question’, zegt hij met een blik op de nanocar aan de muur, ‘how did you manage to do that?’

‘Dat is mijn geheim’, fluistert Feringa dan op samenzweerderige toon. ‘Als kind wilde ik op school altijd auto’s bouwen, maar het mocht nooit. Toen heb ik het op de universiteit gedaan. Als je dat ook leuk vindt, moet je naar mijn lessen komen.’ Het is een kwinkslag, maar de ondertoon is serieus. Ook júllie, lieve kinderen, hebben kans op een mooie carrière.

En tijdens zijn voordracht in de grote zaal: ‘Iedereen heeft zijn eigen talenten. Ik was vroeger slecht in Engels. En je moet mij niet vragen om te gaan zingen. Maar volg vooral je dromen, en heb plezier. Maakt het jezelf niet te gemakkelijk. Koester jullie docenten, stel ze vragen. En wees niet bang om te verdwalen. Op vreemde plekken kun je de mooiste dingen ontdekken.’

Docente Engels Annika Lööw vat het belang van Feringa’s bezoek treffend samen. ‘Deze kinderen hebben geen weet van de wereld van de wetenschap en de Nobelprijzen. That is just out of their league. Feringa opent voor onze leerlingen een nieuwe wereld.’

Meer foto's op google+