September 2021
Door Laura van Meijeren, huisdichter 2021-2022
Terug
Wellicht is het de iets naar voren hellende houding,
zijn het de denkbeeldige handen reikend naar
een verkreukelde hypothese in een binnenzak
nee, misschien is het meer nog hoe je zonder
iets te zien toch naar iets kijken kunt
mijn stem is nu al een tijdje naar binnen gekeerd
mijn tong een log beest in mijn mond,
de toekomst een onverzettelijk verlangen
en dan de rest van de wereld
die hoopvol bij je naar binnen gaat
je ramen zijn als ogen waardoor
je wantrouwend terug naar buiten tuurt,
juist daar vinden we elkaar terug
een weerspiegeling, een discussie en
onze verschillen een ankerpunt
| Laatst gewijzigd: | 31 januari 2022 13:51 |
View this page in: English