Survival and quality of life in the treatment of patients with non-small cell lung cancer

Impact van genomische instabiliteit op cellulaire en organismenfitness via verstoring van de eiwithomeostase

Patiënten met gemetastaseerd NSCLC (niet-kleincellige longkamer) met een EGFR-mutatie worden behandeld met doelgerichte therapie. Uit een vergelijkende analyse van de eerstelijnsbehandelingen met erlotinib, gefitinib en afatinib bleek dat de overleving slechter was bij mannen, oudere patiënten en patiënten met een slechtere performance status of uitgebreide metastasen. Bij patiënten met hersenmetastasen waren de resultaten met gefitinib minder gunstig dan met erlotinib.

Een vervolgstudie, die Rolof Gijtenbeek uitvoerde, met het nieuwste middel osimertinib toonde aan dat patiënten met een Ex19del-mutatie een betere overleving hadden dan degenen met een L858R-mutatie. In de eerste lijn bood osimertinib echter geen duidelijke overlevingswinst ten opzichte van eerdere generaties EGFR-remmers, behalve bij Ex19del-patiënten met hersenmetastasen.

Vervolgens is onderzocht of het toevoegen van chemotherapie aan doelgerichte therapie de effectiviteit vergroot. Hoewel deze combinatie de progressievrije overleving verbeterde, had dit geen invloed op de langetermijnoverleving en leidde het tot een aanzienlijke toename van toxiciteit.

Een evaluatie onder langdurige overlevers (>3 jaar) liet zien dat EGFR-remmers over het algemeen goed werden verdragen en dat patiënten tevreden waren met hun behandeling. Wel veroorzaakten hersen- en botmetastasen de grootste gezondheidsproblemen.

Tot slot toonde een systematische review het belang aan van platinumdoublet chemotherapie bij NSCLC-patiënten zonder een EGFR-mutatie, met performance status 2. Enkelvoudige immunotherapie kan nuttig zijn, maar dubbele immunotherapie wordt afgeraden.

Proefschrift: https://hdl.handle.net/11370/0f2c2d5d-3a3a-4f29-ba11-4ce7bace0ced