Towards the planning of infrastructure renewal
| Promotie: | M.R. (Robin) Neef, MSc |
| Wanneer: | 23 januari 2025 |
| Aanvang: | 14:30 |
| Promotor: | prof. dr. E.J.M.M. (Jos) Arts |
| Copromotors: | dr. T. (Tim) Busscher, dr. S. (Stefan) Verweij |
| Waar: | Academiegebouw RUG |
| Faculteit: | Ruimtelijke Wetenschappen |
Planning van infrastructuurvernieuwing
Een piek in verouderende infrastructuurnetwerken dreigt de samenleving steeds vaker te verstoren. Eén falend netwerk kan in groeiende mate ook een ander netwerk verstoren door de toenemende onderlinge afhankelijkheden. Zodoende overheerst een negatief perspectief op veroudering en onderlinge afhankelijkheden. Daarentegen ontstaan ook kansen om normaalgesproken inerte infrastructuren aan te passen aan toekomstige maatschappelijke behoeften.
Daarom wordt in deze studie van Robin Neef onderzocht hoe infrastructuurbeheerders netwerk-van-netwerken vernieuwingskansen kunnen identificeren en benutten. De onderzoeksvraag is: “Hoe kunnen infrastructuurbeheerders institutionele veranderingen effectief sturen voor de vernieuwing van netwerk-van-netwerken infrastructuren, anticiperend op mogelijke toekomsten?”
Een belangrijk resultaat is dat infrastructuurbeheerders een gemeenschappelijke grondslag missen – bijvoorbeeld een gezamenlijke visie, planningsaanpak, of database over de vernieuwingsopgave. Dit belemmert hen om systematisch op de lange termijn te anticiperen en netwerk-van-netwerken vernieuwingskansen te identificeren. Het ontwikkelen van zo'n gemeenschappelijke grondslag stuit op institutionele barrières. Deze omvatten het ontbreken van een besluitvormingsarena voor netwerk-van-netwerken-vernieuwing, het uitstellen en afstellen van keuzes, en het principe "wie betaalt, bepaalt."
Met zulke netwerk-van-netwerken vernieuwingskansen kunnen ook kansen worden gepakt voor kostenbesparing, gecoördineerde ruimtelijke ontwikkeling, gezamenlijke aanpak op milieueffecten, verbeterde economische omstandigheden, een grotere maatschappelijke waarde en toekomstbestendigheid. Echter, infrastructuurassets worden vaak één-op-één vervangen door bestaande institutionele kaders die een technische scope, een ad-hoc en projectgerichte focus en een sectorale oriëntatie bevorderen.
Om verandering te bewerkstelligen, kunnen besluitvormers in- en uitzoomen op de praktijken van infrastructuurvernieuwing, hun assets erkennen als een gemeenschappelijk goed binnen een netwerk-van-netwerken in plaats van als afzonderlijke eigendommen, en divergente verandering bevorderen: dit wordt gemunt als institutionele orkestratie.