Dancing in the kitchens of history: Eileen Power (1889-1940)

Zelfpresentatie als instrument voor een succesvol wetenschapper

Rozemarijn van de Wal beschrijft in haar proefschrift hoe de succesvolle Britse historica Eileen Power carrière wist te maken in een door mannen gedomineerde academische wereld.  

Eileen Power was een van de meest vooraanstaande Britse historici in de eerste helft van de 20e eeuw. Ze stond bekend om haar schoonheid, liefde voor kleding en eeuwige jeugd en om haar bijdragen aan de middeleeuwse en sociaaleconomische geschiedwetenschap. In 1931 werd ze professor aan de London School of Economics. Ze was daarmee een van slechts twee vrouwen die voor 1940 academische erkenning wisten te verkrijgen in de vorm van een professoraat (de hoogst mogelijke graad) op een universiteit die open was voor mannen én vrouwen. In een periode waarin vrouwen structureel gemarginaliseerd werden in de wetenschap en het beeld van de professionele historicus verweven was met ideeën over mannelijkheid lukte het Power tóch om professor te worden. Hoe heeft ze dit gedaan? 

In deze vraag verscholen zit de aanname dat succes in de wetenschap nooit alleen gaat over de inhoud van werk. Minstens zo belangrijk, zeker voor vrouwen, is jezelf neer zetten als iemand die geloofwaardig en betrouwbaar is. Het resultaat is een nieuw soort biografie. In plaats van te beschrijven wie Eileen Power ‘werkelijk was’, analyseerde Van de Wal een breed spectrum aan bronnen (waaronder dagboeken, brieven, publicaties, recensies, foto’s en zelfs een sprookje) om te onderzoeken hoe zij zichzelf neerzette, en welke rol haar zelfpresentatie speelde in het verkrijgen van erkenning. In het proefschrift Dancing in the Kitchens of History beschrijft Van de Wal hoe Eileen Power historicus geworden is en laat ze zien dat in de totstandkoming van Powers carrière haar performances op de universiteit minstens zo belangrijk waren als haar beroemde feestjes in de keuken.

Van de Wal laat met haar proefschrift zien hoezeer gender (evenals andere categorieën van verschil zoals klasse, ras, etniciteit, seksualiteit) een rol spelen in alle facetten van ons leven en de samenleving. Van de Wal concludeert dat wetenschappelijke erkenning krijgen nooit alleen gaat over scientific excellence maar ook over zelfpresentatie. ‘Zonder overtuigende ‘persona’ wordt erkenning krijgen erg lastig. De eindeloos stroom verhalen over EIleen Powers schoonheid en liefde voor kleding waren niet alleen maar seksistisch en gegendered. Power zette haar lichaam en kleding strategisch in en maakte beide tot een integraal onderdeel van haar identiteit als wetenschapper.’

Proefschrift: http://hdl.handle.net/11370/9da18fa9-5c13-4df2-955d-f79a1b2d3037